DISCLAIMER : This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.
++
"Anak, malapit na ang kaarawan ng Tatay mo. Palagay ko'y kailangan mo ng umuwi sa Maynila." Sabi ni Lola habang umiinom ako ng kape sa Umaga. Sunday na pala ang kaarawan ni Dad.
"He's fine without me, La. Magc-celebrate niya naman iyon ng wala ang anak niya." Sagot ko at nginitian si Lola.
p
"Ngunit gusto kong dumalo ka para sa'kin. Hindi na ako makakapunta doon dahil mahina ang katawan ko. May regalo ako para sa Tatay mo." Rason niya para pumayag akong umuwi sa Maynila.
"Lola namaaan. Alam mong 'di kita matitiis kaya nagdadahilan ka." Umirap ako at tumawa, humigop pa ako ng kape.
Tumawa siya ng mahina, "Pumunta ka na kasi! At saka, maaari mo ba akong ibili ng regalo para sa anak kong 'yun."
Tumango na lang ako at inubos ang kape, "Ano bibilhin ko, La?"
"Ibili mo siya ng relo! Ikaw na ang pumili sapagkat hindi ako magaling sa mga ganyan!" Aniya, at pumasok na sa kusina, magluluto na ata ng aming ulam.
Kung naguguluhan kayo kung bakit nandito ako kay Lola, at hindi sa mismong magulang ko. Haha, 'cause they're busy. My parents are both Doctors. That's a busy work, right? Lagi nila akong iniiwan kay Lola, lalo na pag aalis sila ng bansa para sa trabaho. I think they forgot that they have a daughter, that they have me. I'm not a Daddy's Girl or a Mommy's Girl, I'll proudly say that I'm a Lola's Girl.
Pagdating ng Hapon, naligo kaagad ako para makapamili na ng regalo para kay Dad. My Grandma tried giving me some cash but i refused.
"La, bibili na po ako ng regalo. Ingat po kayo dito, kung may kailangan nandyan po ang mga kasambahay at guards."
Tumango lamang siya at tinitigan ang litrato ni Lolo. Ngumiti ako, grabe talaga ang pagmamahal.
Lumabas na ako at sumakay sa BMW ko. My parents gave this to me. I'm not spoiled, my parents just give me things, not presence.
Mabilis akong nakadating sa Mall dahil hindi naman traffic sa kalsada. I-pinark ko ang kotse at lumabas na para makabili agad, ayokong magtagal baka gabihin ako, August na kaya! Baka umulan!
Dumiretso na ako kaagad sa mga relo ng Vacheron Constantin. Not really the most expensive brand for watches. But this will look great on my Dad.
"This one, Miss. Please." Tinuro ko ang relong nakaagaw ng atensyon ko.
"Yes, Ma'm."
Binayaran ko agad at umalis sa store. Handang handa na akong umuwi ng mapadaan ako sa Dior, oh. Sa Lola ko pala itong regalo. Wala ang akin.
Bumili na din ako ng perfume. Pagkalabas ko ng store, ay tumunog ang phone ko. 'Yun ata ang groupchat naming magkakaibigan.
Ace : oy, Eiren! Imbitado kami sa Birthday ni Tito Ramon! Pupunta ka ba?
Sleigh : don't say no! kasi I already bought a gift for your Dad!
Seneth : baka di ako makapunta huhu
Sleigh : Why?
Ace : invited si Trel hahahaha!
Sleigh : Omg, LQ kayo?!
Ace : walang sila tanga!
Ang iingay talaga nitong mga 'to. Nagreply na lang ako agad.
Eiren : i'll come. uuwi ako from Makati.
Nagreply agad sila.
Seneth : pasalubong ehem
Sleigh : when?
I replied "Tommorow, why?".
Ace : buti naman! May chika ako!
Ngumiti ako, at tinago ang phone ko sa pocket ng jeans ko, bibili pa ako ng pasalubong kila Seneth.
Binilhan ko na lang bracelet na magkakatulad ng kulay pero may pangalan nila sa ibaba.
Pumunta ako sa Parking Lot pagkatapos ng lahat, pumasok ako at nilagay na lang sa tabi ko ang mga paperbags. Nagmaneho na ako palabas ng Mall. I checked the time.
Shit, 9:32PM?!
Nag-alala ako bigla kay Lola, hindi ko naman siya matetext dahil hindi siya nagp-phone. Nadelete ko pa ang number ng isa sa mga kasambahay. Susmaryosep lang.
Madilim na sa kalsada, nagpatugtog na lang ako para makapagchill.
Feel na feel ko ang pagkanta ng biglang makita ang traffic sa harap. Gosh! Ano ba 'yan.
Nawala tuloy ako sa mood ng dahil sa traffic ngayong August! Umulan-ulan din kasi kanina, nakita ko lang habang bumibili ng bracelet. Malamang yun ang dahilan! I hate August now.
Hindi pa rin umuusad ang traffic pagkatapos ng limang minuto! Forever ata 'to!
Galit na galit ako sa isip ko nang biglang may kumatok sa right side ng bintana ng kotse. Binaba ko ito kaagad.
"What?!" stressed na sabi ko sa lalaking naka-motor!
"Umm. Your music is too loud, I can clearly hear it." English niya, tinuro niya pa ang tenga niya.
"Oh, sorry." Pagkapahiya ko. Bobo ko talaga!
Hininaan ko na ang tugtog at tinaas na ang door glass. Liningon ko ulit siya na naghihintay din sa traffic. May helmet at mask, kaya 'di ko makita ang mukha niya, but I atleast saw his eyes, brown eyes.
Wala sa sarili kong binaba ang door glass. "Hey, Kuya."
Wait, when did I became polite to other men!?
"Hmm?" Nilingon niya ako.
"Ano nangyari? Ba't may traffic?" Curious ko na tinanong sakanya.
"Car accident, they said." Sagot niya.
Tumango ako at hindi na tinaas pa ang bintana. I stared at him, I don't know why. But I just stared at him..
++
qwieee : sowi ang pangit huhu. I'll do better for the next episode huhu. Sorry for wrong grahams if ever.
