On Serene Working

Two

| Two |

Naglalakad ako pabalik sa library kasi naiwan ko yung libro ko para sa next subject namin. Kaya nagmamadali ako.

Pagpunta ko don, halos wala ng tao. Paano ba naman kasi, class hours na. Kung hindi ka pa naman kasi pahuli-huli Arinne, sabay batok sa ulo ko. Hays, naman.

I run silently towards the table, kung saan ako naka-upo kanina.

"Uhmm? Excuse me po?" I said, kasi may lalaking nakaupo, habang nakapatong ang ulo niya sa ibabaw ng libro, and that's my book. Mukhang, natutulog? I tried to wake him up again, while tapping his shoulder slightly.

Tumingala naman siya at napatingin sakin. Medyo naniningkit pa ang mga mata niya, natutulog nga siguro siya. "Can I have my book?" Saad ko, habang tinitignan ang relo sa kaliwa kong braso. I only have five minutes left.

I looked at him again. He was just looking straight into my eyes, but he didn't utter a word. Kaya kinuha ko na lang yung libro ko.

"Thank you," and then I formed a peace sign and smiled. I know I woke him up, that's why I wanted to say sorry, but I don't have enough time to talk to him. That's why I end up forming a peace sign.

I ran until I reached the corridor. I was panting, because it is quite far from the library. I still had a long hallway and two building blocks to run into, until I got in my class.

I stopped, and take a deep breath. When suddenly someone grab my hand, tinignan ko kung sino iyon, habang hinihila niya ako at nagsimulang tumakbo. Hindi man lang siya lumingon sakin, pero base sa suot niya, mukhang siya yung lalaki sa library kanina. I didn't protest anymore, I'm so doomed and late, para gawin pa iyon. Gusto lang naman niya sigurong tumulong?

All I thought, na pag nandon na kami sa building ng med students, aalis na siya. But he didn't. Hinila niya pa din ako papasok hanggang makarating kami sa harapan ng elevator. Pero mukhang matatagalan pa iyon, kaya tinignan niya ako, ngunit saglit lang iyon at hinila akong muli, para landasin ang napaka habang hagdan, papuntang forth floor. Wala na akong nagawa kundi, sumunod na lang, wala din naman akong choice.

"We're here," he muttered. His voice was so calm, and deep. It's soft in the ears. Hingal na hingal ako ng tignan ko ang pintuan na nakasara. Nandon na kaya ang Prof namin? "Let's go," he told me, inayos niya ang buhok niya, tsaka ang damit niya, pati ang bag na nasa likod niya, while holding his book in his right hand, bago tuluyang naglakad. Napaayos din tuloy ako ng buhok at damit ko. Habang pinagmamasdan siya na pumasok sa loob ng classroom kung saan ay don din ako papunta.

He's a med student.

- - -

After that day, I never got that chance to talk with him. Kahit a sudden 'hi,' or tinginan man lang, even if we had this common denominator as a med student. He had his friends, and he only talked with them. Well, they are his friends. Actually, nagtataka pa din ako kung bakit ngayon ko lang siya napansin? Ngayong second year sa med school.

"Ri!" tawag sakin ni Kealn, habang naglalakad palapit. Kahit kailan talaga, hindi siya nahihiya sa mga taong makakapansin sa kaniya.

"Hi," maikling sagot ko. "Kumain ka na?" At umupo sa tabi ko, nakaupo kasi ako sa bench ngayon, kaharap ang soccer field. Madalas akong tumambay dito, kaya alam niya na kung saan ako makikita, kung hindi dito, sa library.

"Hindi pa nga eh," nagugutom na din ako. Actually, tumatambay lang talaga ako dito, habang hinihintay siya. Well, alam ko naman pupunta siya dito, dahil na text ko na siya kanina. We're always together, isa siya sa malapit na kaibigan ko, simula pa nung nasa collage kami. Si Calvin kasi, may trabaho na siya. We rarely catch along.