Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
『Yeonjun』
Şu anda Yeonjun nefesini tutuyordu ve onların sizi göreve dahil etmesini üzerine verdiği saçma sapan sözler için acı çekiyordu, çünkü sonucunda acı çeken kişi sizdiniz.
"Kahretsin, nasıl öğrendiler?" Beomgyu mırıldanıyordu ve bu odada olan gerginliği azaltmıyordu.
"Yani, prenses buradaki güvenlikleri kandırmayı ve içeri girmeyi başardı." Bir anda derin bir ses duyuldu ve Yeonjun ayak izlerinizi takip edip size yaklaştıkça nefesinizin durduğunu duyabilirdi."Ve dinledikleri her şeyi bilmediğimizi düşünüyorsunuz."
Mikrofona o kadar yakınlardı ki ses sağır edici olmuştu.
"Biz seninle ilgilenirken onlar seni dileyebilecekler prenses."
Kısa bir süre sonra, bu duydukları Yeonjun'un tükenmesine sebep oldu, hafifçe titredi ve bu duyduklarınım arkasında ne yattığını çok iyi biliyordu.
"H-Hayır, hayır yapamazsınız! Sevgilim!"
Elleri saçına gitti ve saçlarını çekiştirmeye başladı. Paniklemeye başlamıştı. Taehyun'ın elinden hızla aldı mikrofonu. Birisinin çalışacağını umarak bütün tuşlara basmaya başladı.
"Y/N, iyi olacaksın bebeğim, gelip seni alacağız. Lütfen korkma,kurtaraca-"
"Ah, ağlıyor musun? Neler yapabileceğimizi bildiğin için mi korkuyorsun? Korkmalısın, küçük sevgilin de korkmalı."
Herhangi bir sınırı ya da kuralı olmayan Yeonjun, elinde tuttuğu mikrofonu bir anda yere atar ve hızla Soobin'e koşup yakasından tutup duvara yapıltırmıştı. Tek hissettiği şey şuan öfke ve korkuydu. Gözleri resmen kıpkırmızıydı.
Liderinin yüzüne karşı küçük bir çocuk gibi hıçkırarak ağlıyordu.
"Bu senin planındı, şimdi sevgilimi oradan çıkar!"
Soobin, gençlik yıllarından beri Yeonjun'un gözlerinde görmediği bir şeyi görür: Korku. Ancak, Soobin Yeonjun'u durduramayacağını bildiği için durdurmaya çalışmadı bile. Ağlıyordu. Kendi kendine küfürler savuruyordu etrafa. Soobin sadece kendine gelebilmesi için Yeonjun'u omuzlarından tutup sallıyordu.
