Шөнийн 11 цагт Намжүүн, Хусог хоёр ажлаа тарчихаад гудамжны мухлагт сөжү уун сууж байлаа. Намжүүн хоёр шил сөжү уучихаад сүүлийн хундагаа ширээн дээр хүчтэй тавилаа.
Намжүүн: Ертөнцөд хэдэн нар байдгийг мэдэхгүй ч лав тэр болгон нь ЧИ! Би чамд хоёр зуун дөчин долоо. Чи бол миний инээдэг шалтгаан бас уйлах шалтаг. Чи надад яг л савхин малгай шиг сайхан зо-…
Намжүүн үгээ хэлж дуусгахдаа бэлдэн Хусог рүү харвал Хусог аль хэдийн ширээ дэрлэчихсэн гүн нойрсож байв.
Намжүүн: Өө гончигоо минь гэж… Тэр үнэхээр үзэсгэлэнтэй юм.
_
