Me & you against the world - Nils Käller

Deel 4

Pov Sanne

"Wat?!" roep ik naar mijn vader. "Echt niet! Ik ga niet weg bij Nils!" "Hij is muzikant, dat is geen betrouwbare carrière!" zegt hij, het woord 'muzikant' sprak hij uit alsof het een vies woord was. Ik schud mijn hoofd. "Ik verbied het je om naar hem toe te gaan, en hier is hij ook niet welkom meer!" roept hij dan. De tranen rollen over mijn wangen. Ik sprint de trap op en pak mijn koffer, één voor één verdwijnen mijn kleren en waardevolle spullen erin. Ik doe de rits dicht en ren naar beneden. "Ik ga" zeg ik zonder mijn vader aan te kijken, en ik ren naar buiten.

Zo snel als mijn benen me kunnen dragen sprint ik naar het station, ik lijk de grond niet eens aan te raken. Buiten adem kom ik bij het station aan, een tikkeltje duizelig. Ik laat mijn handen op mijn knieën rusten, en probeer stabiel te staan, maar als ik mijn hoofd omhoog doe val ik om.

Pov Nils

Waarom hebben de treinen die ik neem altijd vertraging?? Ik zit al een uur op dit houten bankje te wachten. Ik sta op en loop een stukje, dan zie ik een groepje mensen om iets heen staan. Ik loop er naartoe en zie tussen hun benen door rode haren. Ik glip tussen de mensen door naar het midden, Sanne is bleek en haar ogen zijn dicht. Ik ren naar haar toe en aai haar hoofd, ze is flauw gevallen! Wat doet ze hier? Ik wil haar optillen, maar er komt al personeel aan. "Flauwgevallen" zegt de vrouw tegen een man in hetzelfde uniform. Ze tillen haar op en dragen haar weg, ik loop achter ze aan.

Pov Sanne

Ik doe mijn ogen open, ik lig op iets hards! Langzaam kom ik overeind en zie naast me een jongen op een stoel zitten, hij heeft mijn hand vast. Aan de zwarte krullen zie ik dat het Nils is, dus ik wrijf met mijn duim over zijn hand. Hij schrikt op en zoent me in mijn nek. "Hey, wat doe ik hier?" vraag ik, maar als ik mijn koffer zie staan komt alles weer terug. De ruzie, het rennen, het station, en dan niets meer. "Je bent flauwgevallen" zegt Nils. "Waarom was je hier met die koffer?" hij kijkt me vragend aan, ik word rood. "Ik... weet het eigenlijk niet. Ik wilde gewoon weg van huis." zeg ik tegen de grond. "Waarom?" "Ik had ruzie met mijn vader, hij wil niet dat ik met je omga" ik hoef niet te kijken om te weten dat Nils me verbaasd aankijkt. "Wat? Ik wist dat hij me niet heel erg mocht, maar..." "Daarom, ik wilde bij jou blijven, dus ik ben weggelopen." Hij kust mijn hand. "Maar, je snapt dat dit niet kan?" mijn hart valt stil. Maar het verbaast me. Wat had ik dan verwacht? Dat ik zomaar bij Nils in mocht trekken? Dat ik ergens terecht kwam in de buurt van Amsterdam en een huis ging zoeken? Ik ben 13! Wat kinderlijk van me! "Euh... Ja, natuurlijk." zeg ik. Nils trekt me in een knuffel en kust mijn nek. "Wat nu?" vraag ik aan Nils.

Jaa, wat nu?? Jij mag het zeggen! Comment wat Sanne moet gaan doen, de meest gekozen optie wint!
Xxx