Lily's struggles

struggle #2

ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ ΦΊΛΟΙ ΜΟΥ

Έχω μάθημα σε μια ώρα και αυτό είναι ένα τεράστιο struggle από μόνο του. Για να καταλάβετε λίγο τι παίζει, αρχικά, ζω σε χωριό. Προφανώς, σε ένα χωριό δεν έχεις και πολλές επιλογές για φροντιστήρια, αντε να υπάρχουν 10 συνολικά και τα 8 από αυτά να είναι μαθηματικά και έκθεση. Στο χωριό που μένω λοιπόν, έχουμε μόνο ένα φροντιστήριο φυσικής και ο τυπάς που διδάσκει, κάνει και χημεία ταυτόχρονα. Στα πρώτα χρόνια του γυμνασίου, εγώ πήγαινα σε αυτόν μόνο 5 μέρες πριν τις εξετάσεις, για να μου κάνει ένα γρήγορο ρεζουμέ στην θεωρία και να μου δείξει τι ασκήσεις υπάρχουν και πως λύνονται. Επειδή η φυσική του γυμνασίου δεν είναι  και τίποτα σπουδαίο, κατέληγα να γράφω πάντα 20 στο τέλος. Εγώ το ήξερα ότι δεν χρειαζόμουν πολλές ώρες για να καταλάβω τι παίζει, αφού πάντα διάβαζα μέσα στη χρονιά. Αυτός όμως, ποτέ δεν πίστεψε σε εμένα και πάντα μου έλεγε ότι δεν διάβαζα. Έρχονται τα αποτελέσματα των εξετάσεων, βλέπει ότι πάντα έγραφα 19 και 20 στο μάθημα του και έλεγε "ναι αναμενόμενο, είναι πολύ καλή."

Καρδιά μου έχεις προβλήματα;

Τέλος πάντων, περνάει ο καιρός και φτάνουμε πρώτη λυκείου, όπου εκεί τα πράγματα έγιναν σκατένια. Ο τυπάς με υποβάθμιζε συνεχώς, πάντα μου έλεγε ότι δεν διαβάζω και ότι δεν θα γράψω καλά στις εξετάσεις. Εγώ εν τω μεταξύ πάντα διάβαζα, του πήγαινα τις ασκήσεις και όλα τα συναφή, ενώ μια άλλη κοπέλα στο τμήμα που δεν διάβαζε, αλλά ήταν φίλες με την κόρη του (με την οποία είμαστε στην ίδια τάξη) δεν την φώναξε ούτε μισή φορά. Επειδή γενικά δεν είμαι και ο πιο υπομονετικός άνθρωπος, αποφάσισα μια μέρα, να φύγω από το φροντιστήριο. Λογικά ο τυπάς δεν έχει ξανά αντιμετωπίσει παιδί να φεύγει από το τμήμα του ή οτιδήποτε, οπότε αποφάσισε πως ήταν απόλυτα επαγγελματικό για έναν άνθρωπο 50 και χρόνων, να πάει και να αρχίσει να λέει μαλακίες για εμένα, ένα 16χρονο, στην ίδια μου την μάνα. Τέλος πάντων, η κατάσταση εξελίχτηκε σε ισπανική σαπουνόπερα, έγιναν αρκετές μαλακίες, αλλά δεν μας ενδιαφέρει αυτό τώρα ιδιαίτερα.

Το θέμα είναι, ότι λόγω αυτού εγώ έμεινα χωρίς φροντιστήριο στη φυσική και στη χημεία. Οπότε οι μόνες λύσεις ήταν
1) να παίρνω το λεωφορείο κάθε μέρα και να πάω στη γειτονική κωμόπολη (15' απόσταση, τίποτα σπουδαίο)
2) να κάνω ιδιαίτερα στο σπίτι.

Το καλοκαίρι από πρώτη για δευτέρα λυκείου είχα δοκιμάσει την πρώτη περίπτωση, όμως λόγω του ότι τα λεωφορεία στην περιοχή όπου μένω δεν είναι ποτέ συνεπή, κατέληγα να φτάνω στην στάση μισή ώρα αργότερα από το φυσιολογικό, οπότε να αναγκάζομαι να τρέχω σαν παλαβή μέχρι το κέντρο, μέσα στον ήλιο, για να προλάβω να είμαι στο μάθημα στην ώρα μου. Ε τελικά, αυτό το σχέδιο δεν δούλεψε και πολύ, αφού έχανα πολύ χρόνο στην στάση και στο πήγαινε - έλα, χρόνο τον οποίο θα μπορούσα να αξιοποιώ για διάβασμα.

έτσι κατέληξα να κάνω ιδιαίτερα στο σπίτι.

Για να σας προλάβω, όχι δεν είμαι πλούσια, αλλά ήταν η μόνη επιλογή πλέον.

Και αφού τελειώσαμε με το storytime, πάμε στο σημερινό μας struggle.

Εν μέσω όλης αυτής της πανδημίας, όπως όλοι ξέρουμε, όλα τα μαθήματα άρχισαν να γίνονται ηλεκτρονικά, που, δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα είναι το καλύτερο μου. Με βολεύει απίστευτα πολύ έτσι και νιώθω πολύ πιο άνετα. Όμως πλέον πολλά φροντιστήρια, έχουν αποφασίσει να ανοίξουν, οπότε πρέπει να ξανά βγούμε έξω.

Τώρα θα μου πείτε, κι εσένα τι σε νοιάζει αφού κάνεις ιδιαίτερα;

Ναι, κι εγώ αυτό σκεφτόμουν, ότι δεν θα με ένοιαζε αλλά ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Κάτι άλλα παιδιά, που ζούμε στο ίδιο χωριό και κάνουν και αυτοί ιδιαίτερο με τον ίδιο καθηγητή με εμένα, δεν τους άρεσε καθόλου η όλη φάση των μαθημάτων εξ αποστάσεως, οπότε τον ζάλησαν τον άνθρωπο να πάει να τους κάνει μάθημα. Μαντεψτε ποιον άλλον πήρε μαζί η μπάλα;

Ω ναι, εμένα.

Οπότε εγώ τώρα αναγκάστηκα να βγάλω τις πυτζάμες μου, να καθαρίσω το δωμάτιο μου, να συμμαζέψω το γραφείο μου και να προσποιηθώ ότι δεν πονάω για δύο ολόκληρες ώρες που έχω μάθημα.

Επιπλέον, ξέρω ότι την γυναίκα του την λένε Ελένη, οπότε γιορτάζει σήμερα και δεν ξέρω αν θα πρέπει να του πω χρόνια πολλά ή αν θα φανεί περίεργο.

Σε γενικές γραμμές, δεν θέλω να κάνω μάθημα και πονάω. Struggles.