FOREVER NIGHTS • JENMİN~♤

♤4♤

Şarkı ile okumanız şiddetle tavsiye edilir, gerçekten büyük şiddetle fakat size kalmış...(Hikâyeye anlam katıyor gerçekten)

Hatırlatma: Peki ya bu kişi kimdiki benim muazzam Ay ışığım altında böyle kendini belli ediyordu ???

Oraya doğru tam da oraya doğru ilerlemeye başladım. Hiç birşeyi düşünmeden kendimden emin adımlarla ilerliyordum. Hâlâ biraz uzaktı ama artık herşey biraz daha netti. 20 yaşlarında bir erkek çocuğu, saten kırmızı bir gömlek giymişti altında simsiyah deri bir pantolon ve bunların hepsini tamamlayan siyah mükemmel saçlar...

Onu sadece yandan görebiliyordum şuan ama tam olarak göremiyordum çünkü yüzüne yansıyan o Ay ışığı, onu görmemi zorlaştırıyordu ve gözlerimi kamaştırıyordu. Sağ elini Ay'a doğru tutuyordu. Bu benim biraz daha meraklanmama yol açıyordu, Ay ışığı altında beni görmeyip sergilediği o garip hareketler ilgimi tam anlamıyla fazlasıyla çekiyordu. Her kimse o siyah saçları o Ay ışığında dalgalanıp etrafa uçuşuyordu. O her kimse onu çok merak ediyordum ve olduğu yere olabildiğince hızlı koşmaya başladım, hemde çok hızlı sanki hep bu anı beklercesine...

Benim kendine doğru koştuğumu gözleriyle görene dek ona doğru koşuyordum fakat beni görür görmez kaçtı ve ortadan kayboldu...

Arkasından sadece "Dur bekle lütfen lütfen bekle !!!" diyebildim. Oysa sadece ortadan kayboldu...

Eve geldiğimde hem kendimde değildim, hemde olanlardan oldukça kafam karışmıştı,neredeyse hiçbir şeyi algılayamaz olmuştum. Direkt olarak, adeta hiçbir yerime birşey olmadğı halde sendeleyerek odaya attım kendimi kapıyı kapattım ve kapıyı kapatır kapatmaz kapının önünde yığılarak diz çöktüm.

Suratımda belli bir ifade yoktu, dudaklarım düz bir çizgi halindeydi hafif dalgalı saçlarım yüzümün önünü kapatmış ve ben onları ellerimle geriye bile tarammıştım çünkü şuan ne yaşadığımı tam olarak kestiremiyordum. Yoksa yaşamıyor muydum ya da yaşam gerçek değil miydi. O yaşadıklarım bir hayalden mi ibaretti yoksa gerçekmiydi. Şuan kafam o kadar karışıktıki hayal ve gerçeği ayırt edemez duruma gelmiştim belkide.

Yığılıp, çöktüğüm yerden kalkıp aynaya doğru ilerlemeye başladım. Aynanın karşısına geçtiğimde elimi yüzüme yaklaştırdım ve yüzüme dokundum. Bir süre o şekilde durdum durdum durdum ta ki aşağıdan annemin sesini duyana kadar...

Anne: "Kızım evde misin ? Geldin mi ?"

Jennie: (Aniden kendimi toparladım ve elimi yüzümden çektim, odanın kapısının arından konuşmaya başladım.)
"E-evet anne biraz önce geldim ben"(Dedim biraz titrek sesimle.)

Anne: "Ben aşağıda film izliyorum istersen sende gel"

Jennie:(Aklımın başıma gelmesini düşünerek bunun doğru bir hamle olduğunu düşündüm ve...)"Tamam anne geliyorum!"

Merdivenlerden aşağı inerken hâlâ olayın etkisinden çıkamamış bir ben, vardı. Düşsem umrumda olmaz ve fark
etmezdim. Merdivenin kollarına tutunup aşağı inerken ayağım kaymış az daha düşüyordum son anda kendime geldim ve hâlâ uyuşuk olan bedenim ve tek çizgi olan dudaklarımla gözlerimi daldığım yerden çekmeyerek tekrardan tutundum merdivenlere...

Aşağıya nasıl vardım o bile merak konusu. Annemin yanına ilerlerken annem "Hadi gelsene kızım" dedi. Tüm düşüncelerden kurtulup annemin yanına gülümseyerek ilerlemeye çalışıyordum. "Geldim anne hadi filmi aç sen"