“Ano bang problema mo?” habol nito sakin.
Tuloy-tuloy pa rin ako sa pagtakbo para lumayo sa kaniya.
“Just leave me alone!” pilit kong sabi kahit halos wala ng lumabas na boses sa akin.
He quickly grabbed my wrist and pulled me toward him. Wala na akong nagawa pa kundi umiyak na lang sa dibdib niya.
“Leave me alone Ced.”
“No, I can't.”
“You can. There is so much you can do instead of loving me.” iyak pa rin ako ng iyak habang pilit na binibigkas ang mga salitang yan.
Hindi na tumigil sa pag-agos ang mga luha ko dahil sa matinding sakit na nararamdaman ko ngayon. Labag man sa loob ko na lumayo sa kaniya pero kailangan.
Kailangan kong gawin ito. Alam kong ito ang dapat para mabawasan yung sakit na pwede kong idulot pa sa kaniya.
“I want to stay with you Zoey. I want to love you until my last breath I can't let you go.” sabi nito habang yakap niya ako ng mahigpit.
If he only knew how much I loved him and how much I wanted to stay with him.
I know this day will come when I will need to say goodbye to all my loved ones. I've prepared myself for it but it's really different when it's in front of you. Wala ka ng magagawa kundi harapin kung ano kakahantungan mo.
“ Just tell me what can I do.” nagmamakaawang tinig niya.
Wala ka ng dapat gawin. Wala ng magagawa Ced. Wala na, kundi tanggapin na hanggang dito na lang.
Humagulgol lang ako habang mahigpit siyang yinakap na kailan man ay hindi ko na magagawa pa sa kaniya. Hindi ko na kaya, ang sakit sakit na. Gusto ko mang lumaban pero wala pa ring patutunguhan. I know he doesn't deserve this pain. Because he did nothing but to makes me happy. This man don't deserve this, he doesn't deserve me.
He let me cry on his chest for a few hours. Hanggang sa naramdaman ko na lang na nanghihina na ako.
Ramdam ko ang pag-angat ko sa pagkakatapak ko sa lupa. Kahit hinang-hina na ako ay patuloy ko pa ring pinapakiramdaman ang nasa paligid ko.
Naramdaman kong bumagsak ang aking katawan sa malabot na bagay. Inalis niya ang tsinelas na suot ko at tinakpan niya ako ng makapal na comforter.
Akala ko ay aalis na siya pero naramdaman kong lubumog ang gilid ng pinagkakahigaan ko. Hinawi niya at inilagay sa likod ng tenga ko ang ilang hibla ng buhok. Pinasadahan niya ng mainit niyang daliri ang pisngi kong halos basang basa na sa sarili kong luha.
“I don't know what I can do when I lose you Zoey. Hindi ko alam. So please stay with me.” bulong niya.
But how... how can i stay with you when I have a little time staying hear.
Gusto ko man ipaliwanag sa kaniya pero hindi ko alam kung paano. Hindi ko alam kung kailangan pa ba? Wala rin lang siyang magagawa kung malalaman niya. He can change my situation? No! Cause no one can do that! Even a Doctor don't know. So what's the point for telling to him? Ganun lang din masasaktan at masaktan ko pa din siya.
“we still going to hang-out right? We will still visit the beautiful island that you want see baby. So please fight for us.” giit niya na akala mo'y naghihintay ng itutugon ko sa kaniya.
We're done.
“Every cell in my body
is telling me
that you are my
Happily ever after
and moment with you,
that's when I wish
I could stop time.”
~~
Dayaanaaak
