Herkesin hikayesi mutlu son ile bitmez değil mi ? Tamda öyle düşünmüştüm . Kimse mutlu son ile bitmez bi sokağa varmış çıkamaz aslında. Hani herşey çok güzel olacaktı ? Bilir misiniz içimdeki acı binevi anestezi gibi dağılıyor vücudumda. Benim hikayem de böyle başlıyor.
Yaz ayında aynı tozu yutmuş sokaklarda koşan küçüklüğümü yanlız bırakıp başka şehire giden babamın erkek gibi kızıyım ben. Annem babam yüzünden babamda iş yüzünden buraya Çanakkale ye taşınmıştık. Aslında bunlar bahaneydi bence. Izmir'de yaşadığım olaylar psikolojimi bozduğu için tertemiz bir sayfa sanıyorlar taşınmayı. Hatalar peşimden gelmeye devam ediyor ama kimsenin bundan haberi yok muydu ? Çok saçma bunlar. Ayrılığın acıları beni birakmayacak mıydı ki ?
Inanın ki çoğu zaman yanlız kalkmak bazı soruların cevabı olabiliyor. Kaçmak yerine beklemek tam da kapının anahtarı. Beni eşlik edemediği , beni anlatmaya yaşadığımı anlatmaya kelimeler bulamaz müzik. Yeri geldiğinde o anlamlı sözleri bırakın saçımı kendimi , benliğimi savurup gidiyor. Anlatmak istediğim de tam anlamıyla bundan ibaret.
Hayatımın şu son günleri berbat geçiyordu. Allah'ım. Ölmek üzereyim sanırım. Burası nasıl bir yer ? Bu insanlarda ne ? Yaratık mi yoksa değişik insan görünümlü vahşi batılı kişiler mi ? Yine kibirli ve ön yargılı davranıyordum. Napabilirdim ki ? Kafandaki sesler susmuyor adeta kafamı kütük gibi ediyordu. Biraz müzik iyi gelecekti. Müziğe dalmışcasına etrafa göz gezdirdim. Bu çocuk da kimdi böyle. Vahşi batılı insanların arasında sonunda yakışıklı biri. Ama soğuktu. Bu tür çocuklardan nefret ederim. Madem yakışıklı birisin neden soğuksun ki. Çok saçma.
Buraya taşındığımız andan beri herşey çok saçma geliyordu bana. Sanırım Izmir'i çok sevdiğimden Çanakkale 'ye kanım ısınmıyor. Yada Çanakkale 'yi suçlu buluyordum. Ah bilemiyorum ki.
Umarım ki şu yere alışabilirim. Ve hayatım boyunca mutlu olabilirim. Ve tekrar umarım ki DILIYORUM ÖYLEYSE BAYIM güzel geçsin günlerim.
