Uzun bir otobüs yolculuğunun ardından, ayaklarımı bambaşka hiç bilmediğim bir şehre basmak oldukça heyecanlıydı sevgilim. Ve yaklaşık beş dakika sonra sana sarılacak olmamamın heyecanı da kat be kat arttırıyordu bunu.
Derin bir nefes alıp etrafa karanlık İstanbul'a baktım. Evet buradaydım artık aramızda kilometreler değil sadece bir kaç metre vardı.
Sen... Ordaydın işte, heyecanlanmıştım. Benim seni gördüğümü fark etmeden arkamı döndüm. Titriyordum. Telefondan gelen sesin artık kulağımın dibinde yanı başımdaydı.
Arkamı döndüm ve sana sarıldım. Sen benden daha sıkı sarıyordun kollarını. İşte o an ruh eşim olduğunu anladım. Nefesim daralmadı ilk defa biri sarıldığında. Huzur buldum.
Huzurumdun sevgilim. Elimi ilk tuttuğunda bildiğim bütün şeyleri unuttum. O kadar güvendeydim ki yanında.. Sen ne söylesen doğruydu o an. Şu an bile bunları yazarken yakmaya sebep oluyor tüm ciğerimi.
Seninle uyudum. Seninle büyüdüm. Saatlerce sıra bekledik galata kulesine çıkmak için. Üşüdüm belki ama sen tutunca ellerimi, öpünce bir kez, yangına dönüyordum.
İstanbul'u izledim seninle. İlk kez çıkmıştım galataya. Derler ya hani ilk kimle çıkarsan onunla evlenirsin diye.
Evlenelim be sevgilim.
