Christmas Presents || larry [dutch]

➵ P R O L O G U E

Omdat ik vandaag mijn allereerste Wattpad-verjaardag vier, trakteer ik jullie op een nieuw verhaal! Ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden.. Hier is alvast de proloog! Enjoy
____________________

Christmas.
A time of exchanging presents. But Christmas goes beyond materialism. Some presents are not wrapped in colorful paper. And those are the best, the ones you don't need to unwrap, the ones that you can't even touch.
More important is that the present is able to warm your frozen heart…

➵ P R O L O G U E

"Papaaa!" klinkt Brents zeurderige maar hypere stemmetje me schel in de oren.
Ik moet moeite doen om een zucht te onderdrukkken.

Ik heb een hekel aan deze dagen. Ja, ik heb zelfs een hekel aan mijn verjaardag. 24 december. Kerstavond. Precies drie jaar en vier dagen geleden ging Kirsten naar de supermarkt, en kwam ze nooit meer terug. Het was de eerste keer dat Brent niet bij haar was, sinds zijn geboorte anderhalve maand eerder. Het was de allereerste keer dat ik even alleen voor hem moest zorgen. Wat ik toen uiteraard nog niet wist, was dat ik er van dan af alleen zou voorstaan voor de opvoeding van ons zoontje. Nog geen uur nadat Kirsten vertrokken was, stond de politie voor de deur. Een vrachtwagen was frontaal op haar auto ingereden, de vrachtwagenbestuurder was ingedommeld nadat hij een nachtje had doorgewerkt. Hij kwam er vanaf met het besef dat hij iemand had vermoord, verder geen schram. Maar mijn Kirsten, op slag dood.

Brents handjes trekken mijn strakke broek bijna naar beneden.
"Kerstman?" brengt hij op vragende toon uit, zijn rozige lippen die een pruilmondje vormen.
Ik dwing mezelf om vrolijk te doen. Brent kan er niets aan doen. Integendeel, hij is net zoals ik slachtoffer van het verleden. Hij heeft zijn geweldige mama zelfs nooit mogen kennen.

Ik buk me en til Brent op, hem op mijn hoogte vasthoudend zodat ik hem kan aankijken. Zijn oogjes pinnen zich vast in de mijne. 

Zijn reebruine kijkers zijn net dezelfde als die van Kirsten. Het doet me vaak pijn dat hij me zo erg aan haar doet denken, maar tegelijkertijd dank ik Kirsten op mijn blote knieën omdat ze me Brent nog heeft kunnen geven. Door dit kleine jochie ga ik haar nooit kunnen vergeten. Niet dat dat anders mogelijk was geweest, maar toch… Kirsten leeft verder in Brent. Zijn hyperheid, zijn vastberadenheid. Heel wat kleine dingetjes die hij doet, doen me denken aan hoe Kirsten was. En ik ben hem er heel erg dankbaar voor.

Ik druk een kusje op zijn voorhoofd en zet hem vervolgens weer met zijn voetjes op de grond.
"Kom, we gaan naar de kerstman," zeg ik op vrolijke toon.
"Jaaaa!" reageert hij hyper, terwijl hij enkele keren op en neer springt.

Eigenlijk komt het me best goed uit. Ik moet nog een kerstcadeautje hebben voor mijn moeder. Brent en ik moeten vanavond bij haar gaan eten. Ze staat erop dat we op kerstavond (én tegelijkertijd op mijn verjaardag) niet alleen thuiszitten, waarschijnlijk omdat ze heel erg goed weet dat deze dagen enorm moeilijk voor me zijn. Eigenlijk zou ik liever in mijn eentje zitten treuren, nadat ik Brent extra vroeg in zijn bedje zou gestopt hebben. Maar ik ben mijn moeder dankbaar dat ze me probeert af te leiden van de chaos in mijn hoofd. Probeert. Want echt slagen in haar opzet zal ze niet.

____________________
Tadaa! De proloog... Alvast heel erg bedankt om dit te  lezen! En ik zou het heel fijn vinden als jullie zeggen wat jullie er tot hiertoe van vinden :) Ily, Famke ❤️