DISCLAIMER: This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events are coincident.
***
"Mahirap pero kinaya ko dahil sa asawa ko. He never did get tired of me—minahal niya 'ko hindi dahil sa kung ano'ng meron ako, minahal niya ako dahil sa kung ano'ng wala ako."
"Pero, in times, may mga bumabalik na alaala sa akin na hindi ko maintindihan. At nakakaramdam ako ng pagkirot. Ina-assume ko na lang na memories ko lang talaga 'yun na hindi maganda kaya hindi ko na inaalala pa."
"I'll be your worst memory if I have to."
Napasapo ako sa dibdib ko nang kumirot iyon at may bumalik na alaala sa akin. Tumulo ang luha mula sa kanang mata ko pero hindi ko iyon namalayan.
Agad naman akong linapitan ng asawa ko pero ngitian ko lang siya. Matanda na ako. Normal lang ito sa amin.
"I think that should be enough. My wife can't take it anymore. She needs to rest. Can you?"
"Of course, sir. Guys, pack up." Pumalakpak ng dalawang beses 'yung direktor na nagfi-film ng interview ko bilang patient ng fine-feature nilang sakit.
"Wife, are you okay?" Nginitian ko lang siya gay ng kanina. I saw him let out a sigh of relief.
Nanghina ang tuhod ko at bumagsak sa bisig niya nang may narinig na naman akong boses sa loob ng ulo ko. Napasapo na naman ako muli sa dibdib ko.
"I'm sorry I have to leave you like this. But from now on, I'm your worst memory."
***
P. S. This is going to be a short story kaya please don't criticize me kung medyo nabibilisan kayo sa takbo ng istorya hehe
YOU ARE READING
Ese Día Me Recordaste
Teen Fiction"When the day that you finally remember my name finally comes, I'll be your worst."
