Ghost of My Past

Moving On

4years after.

“I’m still waiting Migz. I’m still here waiting for you. I know you’ll come back and I’ll wait till that day came.” Nandito ako ngayon sa isang cliff. Umiiyak, naghihintay, umaasa at patuloy na nagmamahal.

I know I’ll be waiting here in vain. I know I’m waiting for a person, a person that is impossible to return. Pero anong magagawa ko. Hanggang ngayon siya pa rin. Kahit apat na taon na ang nakalipas siya pa rin.

“Ang tiyaga mo talaga, iha. Nandito ka na naman.” Sabi sakin nung owner ng isang maliit na hotel ditto malapit sa cliff. Kilala na niya ko dahil sa tagal ba naman ng panahon na pabalik-balik ako sa cliff na ito at sa kanila ko nagii-stay.

“Iha, aren’t you tired of waiting?” napatingin ako sa kanya at sa langit. Hindi pa nga ba? Hindi pa nga ba ko napapagod?

“Your now standing between a line, a line between giving up or seeing how much more between you can take.” By that time, tumulo ang luha ko. Tinap niya ko sa balikat at umalis na.

Mabilis na ang 4 na taon para sa iba, pero para sakin, matagal ‘yon. Ang 4 na taon na wala si Migz sa tabi ko ay mga taon ng pangungulila, pag-iyak, at pagiging bitter sa mundo.

Maraming nanligaw sakin noong college, pero wala ni isa ang nakapantay kay Migz. Sabin g iba, hindi raw ako makakapag move on kung ayaw kong pakawalan si Migz. Sabi nila, Kilangan ko daw mag let go.  Sabi nila, hindi na nga raw siya babalik. At kung mahal ko raw ang buhay ko, kailangan ko raw palayain rin ang sarili ko mula sa nakaraan. But do they know how much it hurts? Ang gagaling magsalita ‘di naman sila ang nawalan. Hindi naman sila ang namatayan. How can I let go when there’s a part of me telling me to hold on. And how can I uphold my past if it’s the only thing I have.

No choice ako, kundi ipagpatuloy ang buhay. Sabi nga sa isang kanta, “To live, does’nt mean you’re alive.” Yan ang motto ko ngayon.

Tinurn on ko yung radio pagdating na pagdating ko sa bahay namen. Actually, I’m sick of love songs already.

May DJ pa na nagsasalita at ngayon may caller siya. Actually, hindi talaga ako nakikinig dahil gusto ko na magpahinga. Pagod na pagod na kasi ako. Physically, mentally, and emotionally. I’m too tired para mamroblema pa ng problema ng caller niya. But this DJ was kinda good advicer raw kaya paminsan-minsan nakikinig ako. Her name was DJ Shawtiii. Weird!

DJ: “Kanina ko pa sinasabi sa’yo teh. Maybe you’re not meant to be for each other!”

Caller: “Eh, mahal kop o talaga, DJ Shawtiii.”

DJ: “Kahit na hindi ka niya mahal. Hindi na nga siya babalik, ano pang eneemote-emote mo?”

Caller: DJ Shwatiii naman eh. (crying)

DJ: “Look ate! Some people are meant to fall inlove with each other, but not meant to be together.”

Tapos biglang tumugtog ang isang love song! I guess nananadya ang pagkakataon. Yung kantang gusting-gusto kong marinig noon ay kantang dumudurog sa puso ko ngayon.

Nagpaulit-ulit sa utak ko yung paying binitiwan nung DJ Shawtiii. Paulit0ulit siya hanggang magsink0in sa isip ko at maramdaman na mismo ng puso ko yung mensahe ng mga salitang iyon.

“Some people are meant to fall inlove with each other, but not meant to be together.” After ilang weeks, heto na naman ako sa cliff na ito. Sa lugar kung saan nawala ang taong pinakamamahal ko.

“Migz, I promise you that I’ll wait. But like others says. Promises are made to be broken. Baby, please forgive me. I think it’s now time for me to break my promise.” Kasabay ng pagtulo ng luha ko, ang pagbitaw ko sa box na hawak-hawak ko. Isang box na puno ng ala-ala ni Migz. Isang box na nagbibigay saya sakin pag namimiss ko siya. This is now a sign of letting you go, together with your memories.