PROLOGUE
Sa bawat paggalaw ng kamay ko, sa bawat letrang naisusulat ng ballpen ko. Alam kong may mabubuo ako.
Isa akong manunulat.
Tinitingala ng marami.
Nang lahat ng nakakabasa ng mga gawa ko.
Isang manunulat na walang ibang hinangad kundi ang masayahan ang mga mambabasa niya.
Sa bawat storyang ginagawa ko, masaya man o malungkot. Andun ang puso at diwa ko.
Paano kung ang isang tulad ko na sa kwento kayang kontrolin ang lahat, pero sa tunay na buhay ay walang magawa?
paano ko masasabing magaling ako.
Kung siya mismo ang di nagsasabi nito.
Can my PEN be a LOVE?
