I Still Remember The First Day I Met You

Prologue

When I open my eyes the first thing I saw is white. Isang puting kisame halos puti lahat ng nakapaligid sakin.

Wala naman ng bago dun bata pa lang  ako puti na lagi ang bumubungad sakin paggising ko. I'm seven years old when I was diagnosed with VHL (Von Hippel-Lindau) a rare disease that causes tumors and cysts to grown in y body. They can grow in your brain and spinal cords, kidneys, pancreas, andrenal glands and reprodructive tract.

When I was six years old my head always hurt, it hurts like hell to the point na nagpa-passed out ako dahil sa sobrang sakit. Meron ding araw na suka ako ng suka minsan nga ay 'di na ako makakain kasi nilalabas ko din naman and the worst is bigla bigla na lang akong nawawalan ng control sa muscle ko kaya bigla bigla na lang akong bumabagsak.

The last time na nakita ko yung labas ay nung sevem years old ako saktong birthday ko nun, I was about to blow thr candle ng biglang sumakit ang ulo ko pati paligid ko ay umiikot pakiramdam ko ay hinahalukay yung organs ko dahil masuka suka na talaga ako nun bigla na ring nag shutdown yung muscle ko 'di ko na nacontrol kaya tuluyan na akong bumagsak sa sahig.

Pagkagising ko nun puti na ang bumungad sakin, puting kisame, puting pader basta halos lahat ng balingan ng mata ko ay puro puti. Then I heard a knock may pumasok na doctor then I realized na nasa ospital ako. I saw my mom and dad talking to the doctor about something, something serious nakikita ko'ng nagtataasbaba ang balikat ng mommy ko it seems like she's crying at pilit naman siyang pinapatahan ni daddy. After 5 minutes umalis na rin yung doctor.

"Mommy, Daddy" I called them to get their attentions.

"Baby! Are you okay?" Tanong sakin ni mommy na namumugto ang mga mata.

"Yes po mommy, Mom are you crying?" I asked her

"No baby, Mommy is not crying" She said na muntikan pa'ng pumiyok.

Tumango na lang ako.

"Mommy, Daddy can we go home?" I asked them. They looked at each others eye na para ba'ng may pinaguusapan.

"No baby we can't go home yet" Sabi ni daddy while smiling.

"But why? How about my party my friends? I asked them.

"Baby, Me and your Daddy will tell you something very important okay? So please listen carefully" Mom said.

The look very serious, For some reason kahit na magulo yung nangyayare kahit na wala aking maintindihan ewan ko pero kinabahan ako ngunit tumango na lang ako bilang sagot.

"Baby you have to stay here for a while--" Bago pa matapos ni Daddy ang sasabihin niya ay pinutol ko na agad siya.

"But dad ayoko po dito, nakakatakot po dito" I said while crying.

"Baby mommy and daddy will stay here with you so no need to be scared. Baby you have a disease." Dad said

"Disease? What disease daddy?

"You have a rare disease called Von Hippel-Lindau yan yung dahilan kung bakit laging sumasakit yung ulo mo at nagsusuka." Mom answered.

"Is there any cure mommy?" I asked

For some reason they remain silent and with that I think I already knew the answer.

"The doctor said that they will find a cure for your disease, baby" Mom said.

Yan, yan yung pinanghahawakan ko.

Nine years later ay yan pa din ang pinanghahawakan ko kahit wala ng kasiguraduhan. Pinanghahawakan ko pa din kahit na alam ko'ng impossible namang mangyari.

Sa loob ng siyam na taon ay magulang ko lang at iilang kapamilya ang nagpapalakas ng loob ko. Sa oras na malungkot ako at handa ng sumuko ay lagi silang nandiyan lalo na 'pag inaatake ako ng sakit ko.

Tomorrow is my Sixteenth Birthday as usual sa hospital ako mag diriwang ng birthday ko. Puro family lang ang invited kasi wala naman akong kaibigan 'di naman kasi ako nakakapasok sa school dahil sa sakit ko, Mapanganib ang kalagayan ko dahil anytime ay pwede akong mawalan ng malay. Napunta ang atensyon ko ng may pumasok sa pinto. Sila Mommy and Daddy.

"Baby, may surprise kami sayo mg Daddy mo" My mom said happily.

"Ano po yun?" I asked

"The doctor finally find a cure for your disease baby" Dad answered me.
I felt shock and happy at the same time, 'di ako makapinawal sa narinig ko.

"Am I dreaming?" Mangiyakngiyak na tanong ko.

"No baby." They said while smiling

Sa mga oras na yun parang yun na ata yung pinakamasayang oras mg buhay ko, gusto ko'ng magtatalon sa tuwa. Hindi talaga ako makapaniwala I thought buong buhay ko ay sa ospital na ako titira at mamamatay.

"What kind of cure po ba siya?"

"Kelangan mo'ng magpa inject once in a month and may ibibigay din yung doctor na medecine" Mom.

"Does that mean po ba na makakalabas na ako ng ospital? I have a normal life? Makakapasok na po ako sa school?" Tanong ko.

"Not sure baby but thats possible, after mo'ng ma take yung medecine and injection oobrebahan ka muna ng mga doctor, Paggumana yun ay pwede ka na daw mailabas sa ospital, Pwede ka na rin pumasok." Dad.

Saktong Sixteenth Birthday ko ay tinurukan na nila ako at pinainom ng gamot. After a month ng observation ay pinayagan na akong lumabas ng ospital. The cure cured me hinfi na sumasakit yung ulo ko hinfi na ako nawawalang ng kontrol sa katawan ko at nakakain na rin ako ng maayos.

Ngayon ay nagaayos ako ng gamit ko nag rready na ako sa pagalis ko sa odpital. I'm so excited sa wakas ay makakalaya na rin ako dito. Napatingin ako sa pinto ng pumasok si Dr. Santiago.

"Congratulation, Ms. Justine Nicole Zenjeta." Dr. Santiago said

"Doc, Thank you." I said smiling. Ngumiti din siya pabalik at saka umalis. Nagpatuloy ako sa pagaayos ng gamit ng matapos ako ay bumaba na kami para makalabas na ng ospital.

Nang makita ko ang pinto ng Ospital ay excited akong naglakad patungo dun. Huminga ako ng malalim bago ko itinapak ang isa ko'ng paa sa labas ng Ospital.

"This is it Tine nakalabas ka na." Mahinang sabi ko na sarili ko lamang ang makakarinig.

Paglabas ko ay nakita ko ang langit at araw na halos siyam na taon ko ding 'di nakita.

" Rebirth."