2🥀

3 0 0
                                    

Souffiane....

Ik zag dat Soraya's ogen vochtig werden. Ik wou wat zeggen maar er kwam niks uit mijn mond. Ik zag hoe een traan over haar gezicht rolde. Ik kon de pijn in haar ogen zien. Ik kwam dicht bij haar en wikkelde mijn armen om haar heen en drukte haar stevig tegen mij aan. Ik kon haar duidelijk horen snikken en snikken.
Uiteindelijk keek ze me met een pijnlijke gezicht aan. "Waar is hij nu? In welke zieken huis ligt hij? Hoe gaat het met hem? Waar heeft hij precies Kanker? Waarom hebben jullie niks tegen mij gezegd toen ik in Groningen was?!" Vroeg Soraya. "Hij is nu in de  ziekenhuis op de hoek bij AH, maar ik weet niet hoe het met hem gaat. En we hebben niks gezegd omdat...... we wouden je niet storen net plezier te hebben met onze oma en iedereen daar." Zei ik. "En waar heeft hij Kanker dan!?" Vroeg ze. "Hij heeft..... long Kanker." Zei ik met moeite. "En.... waa....waar is yemma?" Stotterde ze.
"Ze is in de ziekenhuis bij papa" zei ik ze liet me los en rende naar de voordeur en foetsie! En toen was ze weg! Ik zag haar met mijn scooter wegrijden.

Soraya....

*snik, snik* Ik kan mijn oren gewoon niet geloven. Mijn EIGEN vader die heeft long Kanker uit het niets! Ik rijdde naar de ziekenhuis die Souffiane zei.

Aangekomen bij de ziekenhuis....

Ik werd geholpen door één zuster die daar werkte. Ik zag de deur open gaan, en ja hoor daar lag mijn vader op bed. Daarnaast zat mijn moeder vol met tranen. Ik ging naar binnen en het deed me veelste veel pijn om hem zo te zien!

Je hebt het einde van de gepubliceerde delen bereikt.

⏰ Laatst bijgewerkt: May 28, 2020 ⏰

Voeg dit verhaal toe aan je bibliotheek om op de hoogte gebracht te worden van nieuwe delen!

Het geheim van mijn leven.Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu