Seventeen Series 2: LEAN ON ME [Wonwoo]

원우 9

Hindi nag tagal at isa isa nang dumating ang mga member ng SEVENTEEN. Lahat ito ay alalang alala kay Wonwoo. Tahimik lang silang naghihintay sa labas ng kwarto nito. Nakarinig sila ng kaguluhan sa labas—marahil ang mga media iyon na nagpupumilit na pumasok. Buti na lang ay may mga escort silang Security dahil kung wala—kinuyog na silang lahat.

Pagkalabas ng Doctor ay siyang lapitan naman nilang lahat.

"Doc, What happened to him?" Tanong ni Seungcheol.

"Is he okay?" Sabi naman ng isa sa Manager ng SEVENTEEN.

Sunod sunod pa ang tanong ng mga ito.

"The patient is fine, he just need to rest. He's sleep deprived and I guess he's not eating much for the past days kaya bumigay ang katawan niya. Bukod doon ay wala naman ng ibang problema. Kailangan lang talaga niya magpahinga." The Doctor then excused his self.

Lahat naman sila ay nakahinga nang maluwag sa balita ng Doctor. Na sa loob na sila lahat ng suite ni Wonwoo. Nagmukha tuloy maliit ang kwarto dahil napakadami nilang nandoon. Natutulog pa si Wonwoo dahil binigyan daw ito ng sedatives sabi ng Doctor. Isa isa din umalis ang ibang SEVENTEEN members nang malaman na stable na ang kondisyon ni Wonwoo.

Tanging ang isang Manager, Si Soonyoung, Si Mingyu at ang 95 Line na lang ang natira na nandoon at syempre silang dalawa ni Lia.

Kanina pa si Sab nandoon pero ni hindi man lang niya kayang lapitan si Wonwoo. Kahit hindi kasi sabihin ng mga ito, Alam niyang siya ang may dahilan kung bakit nagka-ganon si Wonwoo. Siya na naman ang dahilan.

Lumabas muna ang Manager pati si Mingyu para ayusin ang pagkaka-admit ni Wonwoo. Habang sila Soonyoung at Lia naman ay bumili ng pagkain nila. Kaya silang apat na lang ang natira sa kwarto.

She was silently sitting on the coach when the three approached her. Umupo si Seungcheol at Joshua sa harapan niya habang si Jeonghan naman ay tumabi sa kanya. Hindi na napigilan ni Sab at napaiyak na siya.

"I'm sorry... This is all my fault." Naramdaman niyang inalo siya ni Jeonghan sa likod.

"Don't blame yourself Sab." Sabi ni Jeonghan.

"This is not your fault at all." Dagdag pa ni Joshua.

"Masyado lang talagang busy ang mga sched namin kaya hindi maiiwasan ang mga bagay na ganito." Paliwanag pa ni Seungcheol.

"He told me what happened... I know that he almost took his life because of me. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyari ulit sa kanya." Nakita niya kung paano napatagil ang mga ito sa sinabi niya.

"So you knew..." Seungcheol utter.

"Listen to us Sab, Siguro nga nangyari iyon dahil wala ka sa tabi niya pero ngayon ay nandyan ka na. We understand if you can't stay beside him last time, pero ngayon kaya mo na Sab. You can be with him again." Sabi ni Jeonghan sa kanya.

"Alam namin na mahirap dahil galit pa din siya but eventually mawawala din iyan. Both of you already suffered from so much pain. It's time to move on from the past Sab." Dagdag pa ni Joshua.

"And We want you to help him Sab. You can heal yourselves together. You can start a fresh. Just give him time Sab at wag na wag kang magsasawa sa kanya. Kahit galit yan—mahal na mahal ka pa din ni Wonwoo." Seungcheol gave her a light smile.

"He never stop waiting Sab... Marahil pinangungunahan lang siya ng galit sa ngayon but he never stop waiting for you. Just be strong and stay beside him from now on. Alam namin ikaw lang din ang sagot para matapos na ito." Tama si Jeonghan—she needs to be strong.

"Thank you..." Nasabi na lang niya sa mga 'to. Sakto namang dumating na sila Soonyoung, Lia, Mingyu at Manager Jeon kaya nagsimula na silang kumain.

Hindi nagtagal ay naguwian na din ang 95 line. Habang si Manager Jeon at si Mingyu ay umalis na din muna para magreport sa Pledis.

"Are you sure Sab?" Tanong ni Soonyoung sa kanya.

"I can handle him guys." Sagot naman niya dito.

"Just don't stress yourself too much okay? Dala mo ba ang mga gamot mo?" Tanong naman ni Lia.

"I always bring spare just in case. Don't worry about me." Sabi naman niya sa mga ito.

"Okay okay, Just call us if something came up." Tumango lang siya bilang sagot.

Nang sila nalang ni Wonwoo ang natira sa kwarto ay naglakas loob na siyang lapitan ito. She can't stop herself to trace Wonwoo's facial structure. Malaki nga ang pinayat nito—idagdag pa ang pangingitim ng ilalim ng mga mata nito.

Sab just held Wonwoo's hand. Ang tagal niyang hiniling na sana mahawakan niya ulit ang kamay ni Wonwoo. She lightly kiss his knuckles.

Naalis lang ang atensyon niya kay Wonwoo nang may pumasok na nurse.

"Hello, I just want to give this. Ito po yung mga gamit ng pasyente nang dalin siya dito." Ibinigay nito ang isang ziplock bag containing Wonwoo's stuffs like his rings, watch and his necklace...

Bago pa umalis ang nurse ay chineck muna nito ang vital signs ni Wonwoo. Nagpasalamat lang siya dito.

Pinagkatitigan niya ang necklace na iyon. So he really did still keep it? Nasabi na lang niya sa sarili. Hindi niya tuloy maiwasan na mapangiti.

***

Wonwoo's mind is still hazy but he manage to open his eyes. Agad niyang inilibot ang paningin sa paligid. Napabuntong hininga siya nang maalala kung ano ang nangyari. Nasa isang shooting siya para sa isang Drama nang mawalan siya ng malay.

Hinawakan niya ang pendat ng necklace niya—naging ugali na niya kasi iyon tuwing pagkagising but when he noticed that he's not wearing it—Wonwo started to panic.

"Where did I put it?" He was busy rummaging inside the drawers beside him when the restroom door opened—bumungad sa kanya ang babaeng laman ng isip niya mag mula noon ang hanggang ngayon. Napailing siya sa naisip.

"What are you doing here?" Iyon agad ang nasabi niya dito.

"You're awake?! How are you feeling? May masakit ba?" Sinalat nito ang noon niya pati ang kamay niya. Dahil sa gulat ay bigla niya iyong pinalis. Guilt instantly creep inside him when he saw her pain reaction. He didn't mean doing that—nagulat lang kasi siya dahil ngayon na lang ulit niya naramdaman na dumampi ang balat nito sa balat niya.

"I'm fine." Hindi na niya ito pinansin tsaka sinimulan ulit hanapin ang  necklace.

"Are you looking for this?" May nakita siya kinuha si Sab mula sa bag nito. It's a ziplock bag full of his stuffs. Agad niyang kinuha ito sa dalaga at isinabog sa kama. Nang makita niya ang hinahanap ay agad siyang nakahinga ng maayos. He thought that he lost it.

One time, nagshooting sila at may pool scene doon. Okay lang sana kung simpleng pool lang iyon pero kasing laki ng isang olympic size swimming pool ang ginamit nila noon. Inabot siya ng ilang araw bago niya iyon mahanap. Mula noon ay hindi na niya ito hiniwalay sa katawan niya.

"You still keep that..." tiningnan niya si Sabrielle. Bigla ay parang bumilis ang tibok ng puso niya nang bahagyang ngumiti ito sa kanya.

***

two chapters left...

 ♡ rukiakakuta ♡