Ακόμα κοιτάζω την συνομιλία μας και αυτήν την στιγμή θέλω απλά να την σβήσω, να τον ξεχάσω, να γιατρέψω την καρδιά μου και να αρχίσω ξανά απο το μηδέν, αλλά δεν μπορώ. Δεν τον αγαπάω για την δική μου αγάπη αλλά για την δικιά του. Λατρεύω να μιλάω μαζί του, την αναποφασιστικότητα του, την ειλικρίνεια του και το γέλιο του, τα αστεία του, τις συζητήσεις μας και το γεγονός οτι είχα ξεχάσει οτι σε άλλους ανθρώπους δεν ανοίγομαι τόσο εύκολα, δεν δείχνα ολο μου τον εαυτό, τους φόβους και τις ανασφάλειες μου. Σε αυτόν δεν χρειαζόταν να δείχνω πιο δυνατή απο οτι ήμουν. Να τον αγαπάω ήταν μόνο η συνέπεια όλων αυτόν των παραγόντων και έγινε μέρος της ζωής μου λες και υπήρχε πάντοτε, που μπορεί και να ισχύει.
