Boşluk

Farkına Varmak

"Drrrringg!"
Belkide hayatım boyunca duyduğum en güzel sesti o kurtarıcı okul zili. Tüm o kargaşadan , beyin yoksunu insanlardan uzaklaşmamı sağlayan karanlığın içindeki tek ama güçlü bir ışık gibiydi.
Merdivenlerden yavaş yavaş indim kapıya geldiğimde ise mezun olmuş olmanın hayalini kuruyordum. Arkadan cılız titrek bir ses "Jad!" Diye bağırdı.Okula katlanmamı sağlayan dostlarımdan biriydi o bağıran kişi.Kıvırcık saçlı uzun boylu ve Somali'den gelmişcesine zayıflığı ile işte o kişi Rory idi. Beraber konuşa konuşa eve ilelerdik. 2 blok sonra Rory'i evine bıraktım. Evim o kadar uzaktaydı ki yolumun üstünde olan herkesi herşeyi dikkatli inceler ezberlerdim. Az sonra görünüyordu iki katlı çıkmaz sokakta yer alan o ıssız ve eski evimiz.Paslı bahçe kapısını hızlıca ittim.Normalde televizyonun sonuna kadar açık olan sesi iki metre öteden duyulurdu ancak bugün ortalık epey sessizdi. Kapıyı çaldım "tık" "tık" "tık" az sonra kapı kendiliğinden aralandı. İçeriye girdim. Annem "Jad! sen misin içeriye gel" dedi. Yavaş adımlarla koridoru geçip salona ulaştım. Tuhaftı kimse yoktu.Bağırdım "anneee" ama ses veren olmadı tekrar bağırdım ama cevabı yine sessizlikti. Bir daha bağırmaya yeltenirken biri kolumu tuttu ve beni yere yapıştırdı. Kafamı çevirdim o adamı tanımıyordum.ardından üç adam daha salona girdi . kalbim küt küt atıyordu ellerimi kelepçelediler. Çırpındım bağırdım ama sesimi duyan kimse olmadı. Az sonra içeriye annem ve babam girdi sanki o an arkamdan vurulmuştum buda neyin nesiydi??? "Anne Baba!!" Neler oluyor kurtarın beni dedim
Adamlardan Uzun ve Esmer olanı öne çıkarak aileme siyah şişkin bir çanta verdi ve ardından onlara beni şaşkınlığa sürükleyen şu sözleri söyledi "Johanne ve Adam Fox hizmetinizin karşılığı fazlasıyla ödendi."
Gözlerimden akan yaşla onlara baktım. Yüzlerinde en ufak bir duygu yoktu.Olduğum yere yığıldım gözlerim hafifçe kapandı.İşte yine o kendimi dış dünyadan soyutladığım bilinçsiz boşluktaydım.

devam edecek...