မနက်ခင်းနေရောင်က ပြတင်းပေါက်ဆီက အလုအယက်ဝင်ရောက်လာခဲ့ပြီ
ရှောင်းကျန့် ထမင်းစားပွဲမှာထိုင်နေတုန်း
ညထဲက ခုမနက်ထိ ထိုင်စောင့်နေမိတုန်း
ဝမ်ရိပေါ်ဟာ အားရန်ကြောင့်ဆိုတဲ့အကြောင်းပြချက်နဲ့
ခုထိပြန်ရောက်မလာသေးဘူး။
ပါးပြင်ကမျက်ရည်စတို့ကခြောက်ကပ်နေပြီ
အသက်ကိုပြင်းပြင်းရှုရှိုက်ကာ
ခြောက်ခြောက်ကပ်ကပ် ရီနေမိတယ်
သူအခုထိဘာကိုစောင့်နေတာလဲ ?
ခုံကထရပ်တော့ တစ်ညလုံးထိုင်ထားတဲ့အကျိုးက
ခြေထောက်တွေထုံနေပြီ
မဟုတ်ဘူး အမှန်ဆို သူ့နှလုံးသားပါ ထုံထိုင်းနေတာ
သူဘယ်လောက်ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ ချစ်ပေးခဲ့
မင်းအတွက် မလိုအပ်ခဲ့ဘူးထင်တယ်...
အလုပ်ရောက်တဲ့အထိ စိတ်နဲ့လူမကပ်ဘူး
ရိပေါ်ဆီလည်း ဖုန်းထပ်ဆက်ဖို့ မလုပ်တော့ဘူး
ကိုယ်အခုကစလို့ စွန့်လွှတ်တတ်ဖို့ကြိုးစားရတော့မယ်ထင်တယ်
မင်းမရှိလည်း ကိုယ့်ဘဝကြီးပုံမှန်လည်ပတ်ဖို့။
တစ်နေကုန်ခုံမှာ အလုပ်တွေတရစပ် လုပ်နေတဲ့ရှောင်းကျန့်ကို
ယွီပင်အကဲခတ်တယ်
ညနေရုံဆင်းချိန်ထိတောင် ထိုင်ရာကမထဘူး
နေ့လည်းစာလည်း ထစားတာမတွေ့ဘူး
"ရှောင်းကျန့် မပြန်သေးဘူးလား "
သူမေးမှ လက်ကနာရီကို ငုံ့ကြည့်ကာ
ခုမှအချိန်တွေကို သတိထားမိသွားသလို
"အာ..ဒီအချိန်တောင်ရှိနေပြီလား "
ရီကျဲကျဲနဲ့ပြောလာတဲ့ရှောင်းကျန့်အပြုံးတွေဟာ
အသက်မပါလှဘူး။
"ပြန်ကြမလား "
"ကောင်းပြီလေ "
ကားပေါ်မှာအတော်ကြာတဲ့ထိတိတ်ဆိတ်မှုသာစိုးနေတယ်
"ရှောင်းကျန့်.မင်း"
"ယွီပင် မင်းပြောတာမှန်တယ် "
ရှောင်းကျန့်ကအပြင်ဘက်ကိုငေးကာစကားစလာတယ်
"စွန့်လွှတ်ဖို့လေ ငါကြိုးစားကြည့်ရတော့မယ်ထင်တယ်
အဟက်.."
ပြောရင်းနဲ့ ရှောင်းကျန့်ဖုန်းဆီဝင်လာတဲ့
ဓာတ်ပုံတစ်ပုံ...
အရူးတစ်ယောက်လိုသာအော်ဟစ်ရီမောလိုက်တော့တယ်
သူတက်နိုင်တာဒါပဲရှိမယ်ထင်တယ်။
