Country road ...
Take me home...
To the place...
I belong...
West virginia...
Mountain mama...
Take me home...
Country road....
အနားသို့မရောက်ခင် ဟိုအေဝးထဲက လှမ်း၍ကြားနေရတဲ့ သီချင်းက ဤေနရာ သူရောက်နေတဲ့ ဤအရပ်နဲ့အတော်ကိုပနံသင့်နေတယ်...
အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုရဲ့ အဝေးပြေးလမ်းမကြီး တစ်နေရာပေါ်က မောင်းနှင်လို့လာတဲ့ ထရက္ကား အစုတ်လေးဆီမှ နီးလာတာနဲ့ အမျှ ပိုပိုကျယ်လာတဲ့သီချင်းသံလေး
က သူ့လိုခရီးသွားတစ်ယောက်အတွက် အရမ်းကို စိတ်ချမ်းသာမှုပေးနိုင်တဲ့အရာဘဲ....
လက်ပြကာတားလိုက်တော့ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ သွားနေတဲ့ ထရက်ကားလေးက သူ့ဆီရောက်တော့ ရပ်လို့သွားတယ်... သီချင်းသံလေးကိုလည်း တိုးလိုက်ပြီး ကားပိုင်ရှင် မုတ်ဆိတ်ဖြူတွေနဲ့အဖိုးကြီးက ကားမှန်ကိုချပြီး
သူ့အား စုံဆန်လို့ကြည့်တယ်...
*Can i come with your car for a few mile?*
ဆိုလေတော့ ..အဖိုးကြီးက ခေါင်းညိမ့်ပြီး
အေနာက္က နေဘဲလိုက်ရမယ်တဲ့...
ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောပြီး အေနာက္က နေရာကိုကြည့်တော့...အနောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးက ကောက်ရိုးတွေနဲ့ပြည့်နေကြောင်းသူတွေ့ရတယ်...
ကောက်ရိုးပုံပေါ် ဇိမ်လေးနဲ့အိပ်လိုက်မယ် လို့တွေးပြီး တက်လိုက်ပေမယ့် အပေါ်ရောက်တော့ သူ့စိတ်ကူးကို အကောင်အထည်ကြိုဖော်ပြီးနေပြီ ဖြစ်တဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်...
ခြေကားယားလက်ကားယားကိုအိပ်နေပြီး သူလာတာကိုတောင် သတိမထားမိပုံပေါ်တဲ့ ထိုသူကြောင့် မနိုးတော့ဘဲ လွတ်နေတဲ့နေရာမှာသာထိုင်ကာ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်ပြီး လိုက်လာခဲ့လိုက်တယ်...
ကားလေးလည်းစထွက်ပြီး မကြာခင် ရှုခင်းတွေကို ငေးနေတဲ့သူ့မျက်လုံးက အလိုလိုနေရင်း အိပ်နေတဲ့ထိုသူဆီရောက်မိတော့... ထိုအချိန်မှာဘဲ
အိပ်နေတဲ့သူနဲ့အကြည့်ချင်းဆုံသွားတယ်...
သူကြည့်တာမြင်တော့ ပြန်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်သွားတဲ့ ထိုကောင်လေးက မလုံမလဲတော့ဖြစ်သွားပုံဘဲ
သူသိလိုက်ပါပြီ ဒါ အိပ်နေတာမဖယ်ပေးချင်လို့
တမင်ဆက်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာ...
ဘယ်လိုတောင် အကျင့်ပုပ်မှု သေးသေးလေးလဲ
