Anonim

2. Bölüm

Mesaj sesiyle uyandım. Bu saatte kim mesaj atar ki? Hemde sabahın 9'unda. Söylene söylene elime telefonu aldım. Mesajı gönderen kişi Emreydi! Acaba hemen baksam mı, yada biraz beklesem mi? Dün bana görüldü atmıştı bende bugün ona geç cevap vermeliydim. Ama ne yazdığını merak ediyordum.
Mesajlara girdiğimde Emre'nin gönderdiği mesaja tıkladım.
Kimden: emre.x; Günaydın minik anonim
Minik derken?
Kimden:anonim; minik?
Tamam dün saçmalamış hatta çocuk gibi konuşmuş olabilirdim ama bu benim minik olduğum anlamına gelmez!
Kimden: emre.x; yaşını söylersen sana minik olup olmadığını söyleyebilirim.
Yaşımı söylemeli miyim acaba? Ah Alya ah yaşını söylemezsen tam bir aptallık olur. Ne yani ajan falansında kimse senin hakkında birşey bilmemeli bu mu yani. Yemez seni korkma.
Kimden: anonim; 17
Acaba ona yaşını sorsa mıydım? Belki de 20 yaşındadır.
Kimden: emre.x; hahaha yaşlarımız da aynıymış;)
Oha! Aynı yaştamıydık?
Kimden: anonim; gay misin? Erkeklerle böyle sıkı muhabbet kurduğuna göre
Anonimim sonuçta ve benim kız olduğumu nerden bilebilir ki?
Kimden: emre.x; haha komiksin cidden, senin paylaştığın gönderileri okuyarak kız mı erkek mi olduğunu anlamamak aptallık olur.
Ne! O kadar belli mi ediyorum. Tamam bazen psikolojik olarak kız gibi konuşuyor olabilirim. Uf cidden ne diyeceğimi bilemiyorum. Allahım ben doğuştan rezilim. İnsanların resim çizmeye, gitar çalmaya yada sesinin güzel olması gibi yetenekleri varken neden benim sadece rezil olma gibi bir yeteneğim var?
Kimden:emre.x; İzmir'de mi yaşıyorsun?
Nereden biliyor diye şaşıracaktım ki aklıma geldi, biyografime İzmir yazmıştım. Çünkü bana huzur veren tek şehirdi, beni rahatlatan, bana özgüven veren bu şehir...
Kimden:anonim; evet İzmir'de yaşıyorum. Bişey sormak istiyorum.
Anında cevap geldi.
Kimden:emre.x; sor:)
Kimden:anonim; neden benimle konuşuyorsun?
Acaba yanlış anlar mıydı? Alya sana ne oluyor? 'Yanlış anlar mı, ne düşünüyor' bunları cidden ben mi söylüyorum? Bu ben olamam dimi? Bu çocukla konuştuğumdan beri kendimi garip hissetmeye başladım ama ne hissettiğimi bilmiyorum. Ben duygusuz biriyken, kalbim atmazken, bana mesaj attığında kalbimin hızına yetişemiyorum. Bu ne demek bilmiyorum. Bana her zaman yazmasını istiyorum, onunla konuşunca dünyadan uzaklaşıyormuş gibi hissediyorum. Bana neler oluyor, bunun adı ne gerçekten bilmiyorum.

Kimden:emre.x; çünkü sen çok farklısın, 'bunu nereden bilebilirsin ki beni daha tanımıyorsun' diyeceksin ama paylaştığın gönderiler beni etkiliyor. Birini kaybetmedim belki ama kaybetmiş gibi de sayılırım. Benimle konuşmak istersen burdayım. Birlikte dertleşebiliriz.

Ne hissedeceğimi, ne diyeceğimi, ne düşüneceğimi bile bilmiyorum. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Belki de bu benim kaderimdir. Ama hiçbir zaman güzel yönden bakmadım, bakamadım. Bugün düşüncelerim değişti, belki de emre benim kaderimdir. Belki de onunla dertleşmeliydim, belki de bana iyi gelecek beni bu çukurdan çıkaracak kişi oydu. Ama ona nasıl güvenebilirdim ki?

Kimden: anonim; sana nasıl güvenmemi bekliyorsun?
Bir yanım bu soruyu sorarken diğer yanım güven diyordu. Sana iyi gelecek, sadece onunla sohbet et diyordu iç sesim.
Kimden:emre.x; haklısın, dün tanıştığın biri bugün sana kendine güvenmesini söylüyor. Senin yerinde bende olsam aynı soruyu sorardım. Ama sen bana yakın geliyorsun, neden bilmiyorum. Seninle konuşurken içimde hissetmediğim duygular hissediyorum. Senden hoşlandığımı falan düşünüyorsan, hayır. Garip bir duygu tarif edemiyorum. Huzurdur belki de. Paylaşımların beni etkiliyor, huzur veriyor. Bazen herkesten uzaklaşıp yalnız kalıyorum ve işte o gün yine herkesten uzaklaşıp yalnız kaldığım gün karşıma sen çıktın. O zaman kendimi sorgulamaya başladım. İnsanların ne dediklerini umursamamaya başladım. Senin seçimin, seni benimle konuş diyerek zorlayamam ama sen benim acılarıma çare bul bende senin acılarına.

Kafam çok karışmış durumda. Onunda benim gibi acıları var mıydı? Birbirimizin yaralarını sarabilir miydik? 'Sen benim acılarıma çare bul bende senin acılarına...'
Gerçekten benim acılarıma çare olabilir miydi?
Kimden:anonim; benim acılarıma çare bulabilecek misin? Ölü bir ruhu tekrar diriltebilecek misin? Hayattan bıkmış birini hayata döndürebilecek misin? Kahraman olduğunu mu düşünüyorsun eğer öyleyse yanılıyorsun. Ben beyaz atlı prensini arayan ya da kahramanını bekleyen bir kız değilim ve hiçbir zamanda öyle biri olmadım. Yinede bana yardım etmeye çalıştığın için teşekkür ederim ama yardıma ihtiyacım yok, birinin bana acımasına da gerek yok!

Sinirlenmiştim. Bana mı acıyordu? Bu kadar bencil olmak zorunda mıydı? Kimsenin beni acımasına gerek yok! Acınacak halde olan ben değil bunu söylediği için acınacak halde olan oydu.
Telfonu kapatıp komidinin üzerine bıraktım. Birşeyler atıştırmak için mutfağa gittim. Annem salonda kahvesini içerek televizyon izliyordu. İnsanların kafasını bulandıran şu programlar ve diziler.
"Günaydın" annem beni o an farketmiş olacak ki bakışlarını televizyondan ayırıp bana baktı. "Günaydın tatlım, bugün erkencisin birşeyin yok değil mi?" Annem endişeyle bana bakıyordu. Genelde öğlen saatlerinde hatta daha geç uyanırdım ama bugün malesef ki gereksiz bir kişi tarafından uyandırılmıştım. "Hayır, bir şeyim yok iyiyim ben" annem tebessüm ederek "peki, o zaman güzel bir kahvaltı yapmalısın, sana krep yaptım masanın üzerinde, hâlâ sıcaktır." Annem benim bu dünyada değer verdiğim tek kişiydi. Ona birşey olmasından çok korkuyordum.
Onaylarcasına kafamı salladım.
Krepimi tabağıma koyup yemeye başladım. Aklımdan Emreyle konuştularım çıkmıyordu. Fazla mı düşünüyordum? Neden her zaman yaptığım gibi umursamaz olamıyordum? Neden onu düşünüp duruyordum? Artık onu düşünmeyi bırakmalıydım. O da herkes gibiydi. Erkekler böyle değil miydi? Başta umursar sonra gider, kızları kullanır, bizde saf durumuna düşerdik. Ama ben öyle olmamalıydım, olmayacaktım da. Yemeğimi bitirip tabağımı, bardağımı ve çatalımı bulaşık makinesine yerleştirdim.
Salona geçip annemin yanına oturdum. "Bugün bitkin görünüyorsun" annemin sesiyle kendime gelip ona döndüm. "Anne insanların güvenilir olduğunu nasıl anlarsın?" Düşünür gibi oldu ve bana döndü. "Hmm güzel soru. Aslında bunu anlamak zor ama bir o kadar da kolay. Kullandığı basit cümleler, kelimeler, konuşmalar onun kişiliğini bize gösterebiliyor. Bunu kesin olarak anlayamazsın belki ama o seninle konuştuğu zaman içinde anlayamadığın bir duygu oluşur ama farklı bir duygu. Ona güvenmemek isterken bir yanın güvenmek ister çünkü seni konuşmalarıyla çoktan etkilemiştir. Birine güvenmek istiyorsan önce onu tanıdığına emin olmalısın, onda sana farklı gelen birşey olmalı."
Annemin söyledikleri cümleler kafamda dönüyordu. 'O seninle konuştuğu zaman içinde anlayamadığın bir duygu oluşur, farklı bir duygu, onda sana farklı gelen birşey olmalı' bu kelimeler kafamda dönüp duruyordu.

Odama girip kapıyı kapattım. Yatağımın üzerine oturup komidinin üzerindeki telefona bakıp duruyordum. Acaba birşey yazmışmıydı? Bakmalımıydım?  Telefonu elime aldım ve gelen mesajlara baktım. Emre'den 16 mesaj! Acaba ağır mı konuşmuştum? Korkarak mesajın üzerine tıkladım.
Kimden:emre.x; beni yanlış anladın. Ben öyle söylemek istememiştim. Seni acımıyorum ve sana asla acınasıymış gibi de bakmam, ben sadece konuşup bilmiyorum. Ne diyeceğimi bilemiyorum.
Kimden:emre.x; beni yanlış anladın ve kendimi yanlış ifade ettiğim için üzgünüm.
Kimden:emre.x; arkadaş olamaz mıyız?
Kimden:emre.x; anonim nerdesin?
Kimden:emre.x; söylediklerin aklımdan çıkmıyor, yemin ederim amacım seni üzmek değildi.

Ve devam eden mesajlar.
Onun mesajlarını okuyunca sanki dünyadan kopmuş gibiyim, onunla mesajlaşınca bana ne oluyor bilmiyorum ama bu daha önce hissetmediğim garip bir şey.
Annemin söyledikleri aklıma geldi.
Acaba gerçekten güvenebilir miydim?

★★★
Herkese merhaba
Umarım beğenmişsinizdir. Yorumlarınızı ve tavsiyelerinizi bekliyorum. Siz ne düşünüyorsunuz?
Alya'nın yerinde olsanız ne yapardınız? Babası onu terk ettiği günden beri erkeklere olan güveni yok oldu. Kalbiyle birlikte ruhunu da kaybetti.
Peki bu soruyu da ben sorayım. "seni en çok eğlendiren şey?"
İyi okumalar^^