WARNING: THIS IS ONLY FICTIONAL. STRONG FOUL WORDS AHEAD THAT IS NOT SUITABLE FOR YOUNG READERS UNDER 13 YRS OLD BELOW. YOU'VE BEEN WARNED.

"So when are you going to come, it's been days, Kuya Hezron misses you?", Ellis asked through the phone. My face turned sour after hearing what he has said.

"He's like a big baby."

"You know that you're his favorite na babaeng-kaibigan and treats you like a younger sister."

"Well, I am the only babaeng kaibigan as of now or maybe.", my lips thinned.

"Of course it's only you, why would there be anyone else?", alam kong nakangiti ito.

"You're making me sound jealous, asshole.", I heard him laugh.

"Nagsasabi lang ako nang totoo. Susumbong kita kay Kuya Lucius, nagmumura ka na naman!"

"Sumbungero! Ano ka bata?!", gigil kong tanong.

"I'm a handsome, FYI, so when are you coming?"

"I don't know, maybe some other time. May binuhusan kasi ako-", hindi ko na natapos ang sasabihin ng bigla kumalabog ang pinto ng aking silid.

"Serene Amelia! Open the door!", dad's wife shouted. I rolled over so I could lie on my stomach then boredly stared at the door.

So annoying.

"Well. See you later.", I told him then hanged up. Napabuntong hininga na lang ako saka umupo sa kama.

"Serene! Hindi ka na ba nahiya! Pati kaibagan ng kapatid mo, pinagtripan mo!", sigaw na naman ng asawa ng magaling kong ama.

Kapatid? I felt disgust run through my body, hearing those words.

"Serene. Buksan mo itong pinto.", biglang sumingit ang kalmadong boses ni Daddy pero mahahalata mo ang galit.

Hindi ko sya pinansin at tumingin na lang sa kalangitan. Malapit ng maggabi. Mabilis akong kumilos para kumuha ng hoodie, pera at cellphone.

Mabilis kong inayos ang sarili ko saka binuksan ang bintana bago isinampa ang aking mga paa dito.

"Serene, anak.", tila nagmamakaawa ang boses ni Daddy. "Ano bang nangyayari sayo?"

I felt my lips twitch hearing the tone of his voice. Instead of replying, I stepped my feet on the thick branch of the tree beside our house then closed the window. Madali ko lang naibalanse ang aking sarili, at walang kahirap-hirap na naglakad papalit sa katawan ng puno. Ilang beses ko na itong nagawa tuwing tumatakas ako.

The house feels so small, what I mean is, that being inside that household feels like I'm choking myself.

I had no problem jumping down from the tree, since I've been doing this for a long time. Mabilis akong naglakad at saka umakyat sa bakod. Madilim naman ang kalangitan at walang tao sa labas.

The cool wind and the natural nature sounds feels so surreal. I wish It could always be like this.

PAGDATING ko doon sa tapat ng building ay namataan ko kaagad ang guard ng parking lot. "Kuya Renald!", magiliw kong tawag sa kanya, ngumiti ito kahit na halata ang pagod sa mukha.

"Serene, kanina pa nandoon sa rooftop yung mga kaibigan mo, kung ako sayo puntahan mo na kasi nakakita ako ng mga ecobag.", Kumunot bigla ang aking noo. "Baka maglasing ang mga batang yon, at mahulog, edi madudumihan yung sahig ng dugo. Alam mo bang nakakapagod tumawag ng ambulansya? Saka maglinis ng dugo."

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Jul 24, 2020 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

SereneTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon