Moonsay 》Dramione

0.1

Öncelikle hepinize merhaba ! Şimdi baştan söyeleyeyim önceki okuyucularım bilir ben bu hikayenin 7-8  bölümünü yayınlamıştım ama sildim. Kurguyu daha güzel bir hale getirdim ve yeniden yazacağım. Umarım hikayeyi -yeni kurguyu- beğenirsiniz.  Bu arada bu ilk bölüm eski zamanlarda geçecek ben zaten tarihi ve yeri belirteceğim. Bu arada sormadan da edemeyeceğim kitapta ya ronsy (Ron & Pansy ) yada thensy (theo & Pansy ) olacak. Eğer thansy  olursa Ron bazı kötü şeyler yapacak ( sanırım spoiler  oldu )  siz karar verin ama bence thansy olması daha iyi olur. Her neyse başlayalım.

Keyifli okumalar

Lumos !

▪¤▪¤▪¤▪¤▪¤▪¤▪¤

Hogwarts başlamadan 1 hafta önce  / Granger evi / Londra

"O Nerede ?! Nerede dedim ! " Mrs. Granger her ne kadar sakin olmaya çalışsada  beceremiyordu. Önünde küstah bir şekilde ona bakan sarışın , mini etekli küçük kız , onun sinirine tuz biber oluyordu.

"Bilmiyorum yaa ! Banane sizin Paçoz kızınızdan! Yine aptal hayaller kurup sihirli dünyasında dolanıyordur !"
Kadın , karşısındaki kızın böylesine pişkin ve küstah olmasına her ne kadar şaşırsa da kendi kızına 'paçoz' denilmesi sinir kat sayılarını elbette arttırmıştı. Artık dayanamayıp tüm gücüyle bağırdı "Bana bak küçük çiyan ! Kızıma neler yaptığını herkes çok iyi biliyor ! Bu yaptıkların yetmemiş gibi birde paçoz diyorsun ! Ah tatlım farkında değilsin ama buradaki en büyük paçoz sensin ! Şimdi hemen defol karşımdan !"

Minik kız korktuğunu belli etmemeye çalışarak nazik (!) Bir şekilde evine doğru yürüdü. Mrs. Granger ise duvar dibine çökmüş , kızını hayatın alarak ne kadar büyük bir hata yaptığını düşünüyordu...

Aynı zamanda / Diagon Yolu

Minik Hermione  daha önce hiç bilmediği yollarda yürürken kaybolmuştu. O bunu kabul etmek istemiyordu ,ona göre sadece bilmediģi bir yere gelmişti. Kaybolmamıştı. Yürüdüğü sokakta her türlü garip (!) Şey vardı. Kocaman kazanlar , süpürgeler ,iksir şişeleri...

Belki kaybolmuştu ama daha önce hiç bu kadar mutlu olmamıştı. Her gün gece rüyasına bir kadın girer ve onun gerçek dünyasını anlatırdı ona. Ve şu an içinde bulunduğu yer tam olarak da uyuyordu anlatılanlara.

Yürüdü. Yürüdü . Yürüdü ve yürüdü... kafası karmakarışıktı. Bu olanların gerçek olduğuna inanıyordu kesinlikle , ama yalnızdı. Yanında kimsesi ,ona yol gösterebilecek biri yoktu.

Aniden gelen koşma isteği kızı cezbetti. O her zaman kalbini dinlemiş , canı ne isterse onu yapmıştı.  Şimdi de öyle yapacaktı. Hızla koştu. Koşabildiği kadar koştu. Önünde duran kalabalığın arasından sanki onları ortadan ikiye ayırırcasına koştu. Bir amacı yoktu. Bir isteği yoktu. Neden böyle yaptığını da bilmiyordu. Sadece koşuyordu.

En sonunda yorulduğunda bir duvarın dibine oturdu  sırtını duvara yaslayıp , gözlerini göğe dikti. Ve hıçkırarak ağlamaya başladı. Gozlerinden süzülen yaşlar umurunda değildi. Silmedi. Hiçbir zaman silmemişti. Kimse de gelip silmemişti. Üvey anne ve babasıyla çok mutlu (!) Rolünü oynasada hiçbir zaman mutlu olmamıştı. Kimse ona bir aile olmamıştı. Hermione tabikide ağlamıştı daha önceden . Ama o her ağladığında anne ve babası yanına gitmez "kendi ayaklarının üzerinde durmalı" derdi hep. Ama o ayakların minikliğinden, güçsüzlüğünden haberleri yoktu. Daha da ağladı. Yoldan geçenler bazen ona acıyan gözlerle bakıyor, büyük bir ihtimalle istediği şeyin alınmadığını düşünüyorlardı. Oysa minik Hermione acıdan ölüyordu.

Yanına yaklaşan çocuğu ferketmedi. O çocuğun yanına oturduğunu da farketmedi.