"Since day one, I'm really curious about her. The way she talks, she walks and even the way she smiles. She's the reason why I believed in love. Her name makes my heart beat unconditionally."
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Pumikit ako at pinakiramdaman ang simoy ng hangin na dumarampi sa aking muka. I can't really forget this feeling, the feeling of being safe. The wind makes me feel safe in everything.
Dinilat ko ang mga mata ko para tignan ang buong paligid.
"Sana pala ay matagal na kaming lumipat dito sa Bicol ulit," nakangiting saad ko sa aking sarili.
I couldn't help but to smile while roaming in the park. Sa pagiging malinis nito ay masasabing inaalagaan nga ito nang mabuti. How I miss this place, it makes me remember my childhood.
I saw a bench under a tree, my favorite spot before. Naglakad ako papunta roon at naupo. I crossed my arms on my chest while watching some kids, playing in the park with their playmates.
Suddenly, my phone rang and I saw my mom's name on the screen.
"Hello?"
"Anak, where are you?" I smiled when I heard her worried voice. She's always like this to me.
"I'm just roaming around, mom. Pero pauwi na rin naman po ako." Agad din itong nagpaalam at pinatay ang tawag.
Pinagmasadan ko muna ang paligid at saka nag-inat ako bago napagdesisyunang tumayo. Noong tatayo na sana ako ay biglang naramdaman ko ang matigas na bagay na tumama sa aking batok.
Hinimas-himas ko nang dahan-dahan ang aking batok na mukang magkakaroon pa ng pasa.
I looked at my back and saw a girl with a long red hair, she looks like snowhite because of her pale skin. Hindi ko makita ang muka niya dahil nakatalikod siya sa akin.
She's holding a book. Pinapagpagan pa niya ito.
Mukang iyong libro ang nahulog at tumama sa batok ko.
"Pasensiya na." Napatigil ako sa paghimas ng batok ko nang magsalita siya. Nanatili lang siyang nakatalikod sa akin. Her voice is familiar to me.
"A-Ayos lang," pagkasabi ko niyon ay umalis na siya nang hindi nagpapaalam.
Hindi ko maintindihan kung bakit ako nabulol. Gusto ko pa sana siyang sundan pero gumagabi na at paniguradong hahanapin ako ni mommy.
Habang naglalakad pauwi, hindi ko mapigilang hindi maisip ang babaeng iyon.
You can encounter myriad of typographical error but don't worry I'm trying my best to fix them. I hope you understand. Hindi man kakaiba ang istoryang ito ngunit pinaglaanan ko ito ng panahon at pinaghirapan. You're freely to correct me, I will genuinely accept it. I hope you enjoy.
