Why not me?

Ep-9

   သူသတိလက်လွတ်ပြေးလာမိတာဆေးရုံကိုရောက်မှန်းမသိရောက်လာခဲ့တယ်..မောပန်းပေမဲ့သူမရပ်တန့်နိုင်.......
သူ့ကလေးငယ်သူ့ကိုစောင့်နေလောက်ပြီ.......
ဒီတစ်ခါကလေးလက်ကိုဘယ်တော့မှမလွှတ်တော့ဘူး. .... ဘယ်တော့မှ.......
ဆေးရုံထဲဝင်လာတော့doctorတစ်ယောက်ရဲ့လက်ကိုလှမ်းဆွဲမိပြီးသူမေးလိုက်တော့....
"Doctor..ကားတိုက်မှုနဲ့စောနကရောက်လာတဲ့လူ.."
"Aww.. ခင်ဗျားကမိသားစုဝင်လား......စိတ်မကောင်းပါဘူးကားတိုက်မှုနဲ့ရောက်လာတဲ့လူကအဲ့နေရာမှာတင်ပွဲချင်းပြီးဆုံးသွားတာပါ...."
".အခုအလောင်းကြည့်မယ်ဆိုကြည့်လို့ရပါပြီ..."
ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးအမှောင်ထုချောက်နက်ထဲကျသွားသလိုဘာစကားမှသူ့ပါးစပ်ကထွက်ကျမလာတော့.... ခုန်ပေါက်နေတဲ့နှလုံးသားတစ်စုံကရပ်တန့်သွားမတတ်.....
သူအလောင်းတိုက်ရှေ့မှာမတ်တပ်ရပ်နေမိတယ်..ဝင်သွားပြီးအမှန်တရားကိုရင်မဆိုင်ရဲ.....
"Jungkookerrr..... "
Jin hyungရဲ့ခေါ်သံကြားပေမဲ့သူလှည့်မကြည့်ဖစ်
...hyungကသူ့ကိုဘာစကားမှမပြောဘဲဖွဖွလေးဖက်ကာနှစ်သိမ့်ပေးပေမဲ့..hyungလည်းငိုနေတယ်ဆိုတာတစ်သိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ပုခုံးကသက်သေပြနေတယ်.....
သူလား.....သူမငိုပါဘူး.......မငိုတော့ဘူး......    
Hyungနဲ့အတူTaeHyungနဲ့Joon hyungပါပါလာတယ်..သူတို့မျက်လုံးတွေလည်းငိုထားမှန်းသိသာပါတယ်.....
"Hyung...ကျွန်တော်အရင်ဆုံးကလေးကိုဝင်တွေ့ပါရစေ"....
"Jungkookerrr.. မင်းအဆင်ပြေပါ့မလား"....
"........."
သူအခန်းထဲဝင်လာတော့ကလေးငယ်ကိုစင်ပေါ်မှာတွေ့လိုက်ရတယ်..
ဘေးခုံလေးမှာအသာဝင်ထိုင်ပြီးကလေးလက်ကလေးကိုဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ်....
"ကလေးလေး...ကိုယ့်ကလေးငယ်.....ကိုယ်ပြောခဲ့တယ်မလား..ဂရုစိုက်ဖို့ကို..အခုကြည့်တစ်ကိုယ်လုံးအေးစက်နေပြီမလား...နှုတ်ခမ်းလေးတွေကလည်းဖြူနေပြီ....ကိုယ့်စကားကိုနားမထောင်ဘူးကလေးကအရမ်းဆိုးတာဘဲကွာ..."..
"ကိုယ်လေ....မနေနိုင်ဘူး.....ကလေးမရှိဘဲနေနိုင်မယ်မထင်ဘူး.. .......ကိုယ်ကကလေးထက်ပိုဆိုးတယ်မလား...ဟားး.....တကယ့်အရူးလိုကောင်ဘဲနော်.."
အိမ်မက်တွေသာဆိုကောင်းမယ်ကလေးငယ်.....
သွားနှင့်ပါကလေး....တမလွန်ရဲ့လမ်းခုလတ်မှာတော့ကိုယ့်ကိုစောင့်နေပေးပါ.....ဒီကောင်ကတင်နေတဲ့အချစ်ကြွေးကိုနောင်သံသရာထိဆပ်ချင်နေမိလို့ပါ...     
"Jungkook... မင်းငိုချလိုက်ပါလား..စိတ်ကိုတင်းမထားပါနဲ့ကွာ..."
"Hyung...ကလေးငယ်ရဲ့ကိစ္စကိုhyungဘဲတာဝန်ယူပေးပါလား..."
"အေးပါကွာ..hyungသေချာစီစဥ်လိုက်ပါ့မယ်.."
"Jungkook hyung"...
သူလှည့်ကြည့်တော့Taehyungက...
"ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်....ကျွန်တော်.."
"မလိုတော့ဘူး...."...
သူလက်ကာပြပြီးထွက်ခွာလာခဲ့တော့သည်..
Hyungကတော့ကလေးငယ်နာရေးသဂြိုလ်ဖို့ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်...
အိမိပြန်ရောက်တော့အိမ်ရှေ့မှာအဖေတို့ကားကရောက်နေကာ....
"Jeon jungkook.. မင်းဘာအချိုးချိုးတာဘဲကွ..ဟမ်...စောက်ဆင့်မရှိတဲ့ကောင်အတွက်စောက်ဆင့်မရှိတဲ့လုပ်ရပ်မျိုးမင်းလုပ်သွားတာလား..ဟေ့ကောင်ပြောစမ်း...."
"ခင်ဗျား..ပါးစပ်ကိုပိတ်ထား...".
"ပြီးတော့ကျုပ်အိမ်ရှေ့ကအခုထွက်သွား...ကျုပ်လူမသတ်ခင်.."
အံ့ကြိတ်ကာအသံကိုထိန်းပြောပေမဲ့အသံကကျယ်လောင်စွာထွက်လာတော့လမ်းသွားလမ်းလာလူတွေက ကွက်ကြည့်လာကြသည်..
"မင်းနဲ့ကိစ္စနောက်မှရှင်းမယ်...ဒါရိုက်ဗာလီသွားမယ်...."
..........................
"Hakkk"
ကလေးငယ်မှမရှိတော့တာသူကဘာတွေကိုကြောက်နေရဦးမှာလဲ......
အိမ်ထဲဝင်လိုက်တော့ရင်နှီးတဲ့ပုံရိပ်လေးတွေကမျက်လုံးထဲပြန်မြင်ယောင်လာပြန်တယ်.....
"KuKu..ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..ကျွန်တော့ဘဝကိုကယ်တင်ပေးလို့....ပြီးတော့...ပြွတ်.....ချစ်တယ်နော်"...
ကျွန်တော့်ပါးကိုရုတ်တရက်နမ်းပြီးအရှက်သည်းစွာထွက်ပြေးသွားတဲ့ကလေးငယ်.....
ကိုယ်အဲ့ထဲကပိုသတိထားမိခဲ့ရင်ကလေးကအကိုတစ်ယောက်လိုသဘောထားလို့အဲ့လိုဆက်ဆံတယ်ထင်ခဲ့မိတာနည်းနည်းလောက်သတိလေးထားမိခဲ့ရင်....အဖစ်အပျက်တွေကထပ်တူကျနိုင်ပါ့မလားး.......
ကလေးနေတဲ့အခန်းလေးထဲဝင်ကာကလေးအိပ်စက်တဲ့ခုတင်ပေါ်သူအိပ်စက်မိတယ်ကလေးဆံပင်လေးတွေဆီကရတဲ့မက်မွန်သီးနံ့သင်းသင်းလေးကခေါင်းအုံးလေးမှာစွဲထင်နေတုန်းဘဲ....
အသာယာနမ်းနှိုက်ကာသူရင်ခွင်ထဲထည့်ပွေ့ဖက်ထားပေမဲ့သူချစ်ရတဲ့ကလေးမှမဟုတ်တာ......
ဒီအချိန်ဆိုကလေးကိုသဂြိုလ်လောက်ရောပေါ့....
ကလေးငယ်သူ့ကိုစောင့်နေလောက်ပြီလေ...... 
နာကျင်စွာတစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိတယ်........
မီးဖိုချောင်ကယူလာတဲ့ဓားတစ်လက်ကသူ့သွေးကြောဆီကျရောက်လာတော့နာကျင်ပေမဲ့သူပြုံးနေလိုက်မိတယ်.....
ဒီနာကျင်မှုတွေပြီးဆုံးသွားရင်လမ်းတစ်ဖက်မှာကလေးငယ်သူ့ကိုစောင့်နေလိမ့်မယ်.......
တောင်းပန်ပါတယ်ကလေးငယ်....ကိုယ်မနေနိုင်ဘူးမင်းမရှိဘဲ...အရာရာအားလုံးဟာမင်းဘဲဆိုတာသိပြီးတဲ့နောက်မှာမင်းကထွက်ခွာသွားတယ်.... မဟုတ်ဘူး....အရာရာအားလုံးဟာမင်းဘဲဆိုတာသိတဲ့အချိန်ကနောက်ကျခဲ့တာ.........
နောက်ဘဝမှာကြိမ်းသေပြန်တွေ့ကြရအောင်......
ကလေးငယ်ပေးဆပ်ချစ်ခဲ့တာတွေအတွက်......ကျိန်းသေပြန်ဆပ်ပါရစေ.......
လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်ကသွေးစက်များက ကုတင်ပေါ်မှကြမ်းပြင်ပေါ်သို့တတောက်တောက်စီးကျနေလျက်......
နာရီသံတရှပ်ရှပ်နဲ့အတူ...ခုတင်ပေါ်မှလူသားရဲ့မျက်လုံးများလည်းမှေးမှိတ်ကျသွားခဲ့သည်...ပါးပြင်ပေါ်ဖြတ်လျှောက်စီးဆင်းသွားတဲ့မျက်ရည်တစ်စက်ကသူ့ရဲ့နောက်ဆုံးထွက်သက်သာ.............