"ဗျို့..ကြီးတော်ရေ အလှူဖိတ်စာလာဖိတ်သဗျိူ့" မနက်စောစောအိမ်ရှေ့ကကြားလိုက်ရသောအသံကြောင့်မိုးမခတယောက်စိတ်မကြည်တော့ပေ ။လူကနဂိုကမှစိတ်ဆက်ရသည့်ကြားထဲ အိပ်ရေးပျက်လျှင်လူသတ်ချင်လောက်အောင်ဒေါသထွက်လေသည်မဟုတ်ပါလား ။ဟူး ..ဘာကိတ်စလဲမသိဘူးခက်ပ
"အမေမရှိဘူးလှသောင်း ဘသူ့အလှူတဲ့လဲ" စိတ်မကြည်ပေမဲ့ အသံကိုအေးဆေးတည်ငြိမ်စွာပဲပြောဖစ်သည်။မိမိစိတ်တိုတိုင်းသူများအပေါ်ပံုချတာကောင်းသည့်ကိတ်စတော့မဟုတ်ပါပေဘူး ။
"ဟာမကြီးမိုးမခ မတွေ့တာကြာလှပေပီကောဗျာ ကျတော်ဖြင့်ခရီးသွားခဲ့တာ ထင်တာ ပိန်ကျသွာူလိုက်တာ ဘာစားပီးပီလဲမကြီး" လှသောင်းဆိုတာမိမိတို့ခြံဘေးတအိမ်ကျော်ကခလေးပင်ဖြစ်သည် ။ ကလေးဆိုသော်ငြားလဲဖော်ရွေသော်ကြောင့် သူ့က်ုတရပ်ကွက်လံုးကျချစ်ကြသည်မဟုတ်ပါလား ။
"အင်း အိမ််ာဘဲ နေမကောင်းလို့လေ ဘာစားပီးပီလဲဆိုတော့မစားရသေးဘူး မျက်နှာအခုမှသစ်မလို့ အမေဘာချက်လဲတော့မသိပါဘူး" စကားအများကြီးပြောရတာမကြိုက်ပေမဲ့ ကလေးတွေကိုတော့ကောင်းကောင်းပြန်ပြောမှဖစ်သည် တော်ကြာအတုယူတွေမှားကုန်ရင်ကို့ကြောင့်ဆိုတာကြီးတော့အဖစ်မခံနိုင်တာကြောက့်လဲပါမည်ထင်သည်။ပြောပီးပီးခြင်းထိုကလေးက "အဲ့ဆိုသားသွားတော့မယ်နော်မကြီး တာ့တာ့" "အေးအေး ခြံတံခါးပိတိခဲ့အံုး" တံခါးပိတ်သံနဲ့အတူပတ်ဝန်းကျင်ကမနက်ခင်းရဲ့ကျေးငှက်သံတွေပဲရှိတော့သည်။
ကျမနမယ်မိုးမခပါ ဘာလို့ဒီနမယ်ပေးဖစ်ခဲ့တာလဲပြောရရင် အမေကကျမကိြမွေးနေတဲ့အချိန်တုန်းက မိုးတအားကြီးနေတာကို ချက်ချင်းတိတ်သွားလို့ ငါ့သမီးကိုမိုးတောင်မခဘူးဆိုပီးပေးခဲ့တာလို့ပြောတာပါပဲ ဒါပေမဲ့ ကျမကတော့အမြဲမိုးရွာရင်မိုးမိနေတာပဲ🥲 ကျမကအသက်၂၀ရှိပါပီ နေတာကတော့ ရှမ်းပြည်ထဲကနယ်မြို့လေးတမြို့မာပဲ ဘဝဆိုတာလဲဘာမှန်းမသိတဲ့ခပ်ပေါ့ပေါ့မိန်းကလေးတစ်ဦးလို့ပြောလျှငိလည်းမမှားပါဘူး
—————————-
"သမီးမိုးမခရေ အမေ့ကိုစျေးခြင်းလာဆွဲကူပါအံုး" အမေ့အော်သံသည်အိမ်ထဲပင်မရောက်သေး တစာစာနှင့်ကြားရလေပြီ ။ "လာပီအမေရေ" ပြောရင်းပြေးလို့လှေကားပေါ်ကချော်ကျပါပီ "အားအမေရေကယ်ပါအံုး" "ဟဲ့ဟဲ့ကျိုးကုန်ပီလား"အော်သံနှင့်အတူ မျကိနှာစုပုပ်ပုပ်နှင့်ရောက်ချလာသည် "ငါပြောပါတယါလှေကားကိုကြည့်ကြပ်ဆင်းပါလေ" ပြောရင်းလက်ကကွက်ခနဲ တောက်ချလိုက်သည် ။"ဟာအမေကနာတယ်လို့" လကိကောခြေကောနာရင်း ငိုချလိုက်ပါသောမိုးမခတယောက်ပါလေ "တိတ်တိတိ အိမ်ရှေ့ခန်းမာထိုင်နေ နင့်အဖေကိုလာကြ်ည့ခိုင်းမယ် ဆရာဝနိသမီးလို့မပြောရလောက်အောက်ခြူခြာပြနေတော့မိုးမခရေ " "ဟီးဟီး " ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ပင်အမေကအဖေ့ကိုဖုန်းလှမ်းခေါ်တော့သည် ။ ဖုနိးချပီးလျှင်ပဲ "နင့်အဆဖလာခဲ့မယ်တဲ့အခု"
တီတီ~~~~
ကားသံကြားကြားချင်းအမေက တံခါးသွားဖွင့်ပေးချှငိပဲ အဖေ့အသံကိုစကြားရပါပီ "သမီးရယ်ဘလိုဖစ်တာလဲ အပါးမှာထားတာကို ဖြေးဖြေးဆငိးမှပေါ့ လူကဖျော့ဖျော့လေးနဲ့" "မီးကကြ်ည့ဆငိးတာပဲ အပါးရယ်လောသွားလို့ပါ" လျှာလေးထုတ်ပြတော့မှ အပါးတယောက်စိတ်ချမ်းသာသွားသည်ထင်ပါတယ် ဆေးလိမ်းပေးပီးသောက်ဆေးပေးလေသည်
"အဲ့ဆိုအပါးဆေးခန်းပြန်သွာေးတာါမယ်နော်သမီးငယ်" "ဟုတ်ပါးပါး" "လိမ်လိမ်မာမာနေနော်မဆောါနဲ့အပြန်ကျအပါးမုန့်ဝယ်ခဲ့ပေးမယ်နော်" ပြောရင်းခေါင်းပုတ်ကာထွက်သွားလာတော့သည် ။
"အမလေးဘဝကြီးကပျင်းစရာကောင်းလိုက်တာ"တွေးရင်းနဲ့ပင်လက်ကစာအုပ်တအုပ်ပေါ်ရောက်နှင့်နေပြီ ပျင်းနေလို့လဲမရပါ မနေ့ညကဖတ်၍မပီးသော "ဆံုနေရက်နဲ့လွမ်းလေခြင်း" ကိုဖတ်ရပေအံုးမည် အဆံုးသတ်ကိုကျော်ဖတ်ထားပီးပီဖစ်သော်လည်း ဘာလို့များ မောင်သည်ထားသွားသည်မသိပါပေ ။
ဖတ်ရင်းညရောက်သွားပြန်ပီ အပါးတံခါးခေါက်သံကြားမှပင်စာအုပိကိုချတော့သည် "သမီးရေပါးပါးမုန့်ဝယ်လာတယ် လာယူအံုးဟေ့" မိမိက်ုအလိုလိုက်အကြိုက်ဆောင်သောအဖေရှိတာလဲကံကောင်းခြင်းတပါးပါပဲ ဘဝကြီးကတော့ ဝေလေလေနှင့်ခွေးဖစ်ပေအံုးမည် 🥲
ထမင်းဝိုင်းတွင်ပါးပါးကခရီးသွားရန်ပြောနေသည် "မီးငယ်ပါပါးတို့မန္တလေးသွားရမယ် အဲ့မာရှ်တဲ့ပါးပါးအသိအိမ်မာမီးငယ်ကိုသင်တန်းတက်ဖို့ထားခဲ့မယ်နော်တလပါပဲ နော်မီးငယ် အထုပ်အပိုးသေချာပြင်ထားတော့" ခရီးသွားရမည်ဆိုသော်ကြောင့်တက်ကြွသည့်ကြက်ဖဖစ်နေသည်
မနက်၅နာရီ
တောင်ပေါ်အကွေ့အကောက်လမ်းတွင်ကားတစင်းသည် မှန်မှန်ပြေးနေသည်လေနုအေးအေးကိုခံစားပီး တောင်တန်းကြီးအားခေတ္တနှုတ်ဆက်ခဲ့ပါသည် ။
ဆောင်းဝင်စဖစ်သောကြောင့် မြူမှုန်မွှားမွှားလေးတွေက မိုးမခရဲ့ မျက်မှန်တွင်ထင်ကျန်နေလေသည် နာူကြပ်ကိုတစ်ဖက်ထဲတပ်ထားသော မိုးမခသည် အေးလာသောကြောင့်ကားမှန်ကိုပိတ်ပီး အိပ်ပစ်လိုက်လေတော့သည် ။
အိမ်မက်ထဲတွင် တောင်တန်းတွေပေါ်တွင်ပြေးလွှားဆော့ကစားနေသော ကလေးငယ်တယောက်သည် တောင်တန်းကိုကြ်ည့ရင်း မျက်ရည်တွေဝဲလို့.....
(ဤဇာတ်လမ်းသည် အမှန်တကယ်ရှိသောဇာတ်ကောင်တွေမဟုတ်ဘဲစိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်းတပုဒ်သာဖစ်ပါသည် ။ )
လေးစားစွာဖြင့်......
A.D
