"ışıkları kapatın!" elimdeki pastayı düşürmekten korkarken heyecandan titreyen ellerimle mutlu mutlu ilerledim. daniel içeri koşup tuhaf bakışları üzerine çekse de hemen görevini yerine getirip, ışıkları kapadı. ardından küçük odada yankılanan seslerle kapıdan içeri girdim.
"mutlu seneler zaynat! mutlu senelere zaynat!"
elimdeki pasta havada uçuyormuş gibi gözüküyordu onlara tabii. gökyüzü iyice kararmışken birde lambalar kapalı olunca birbirimizi görmek imkansızdı. gözükmemelerine rağmen daha önce oldukları yerde olduklarını farz edip deri koltuğa yöneldim. mumların yansıttığı yüzlerini görünce onları bulduğum için kendimle onur duymadan duramadım. zayn ve nathalie etrafına şaşkın şaşkın bakarken zayn, nathalie'nin omzundaki elini indirdi. onlara yaklaşıp anlamalarına yardımcı olmaya çalıştım. "aramızda bulunmanızın birinci yılı." fısıltımı duyduklarında gülümseyerek birbirlerine ve daha sonra tekrar bize baktılar.
"bu çok güzel bir sürpriz çocuklar, değil mi zayn?"
"evet, nathalie çok haklı. teşekkür ederiz çocuklar." samimi bir şekilde teşekkür konuşmalarını yaptıktan sonra uzun mumları birbirlerini öptükten sonra üflediler.
"mutlu senelere zayn, natalie!"
-
hikaye baya zor olacak kemerlerinizi takın bebekleeer
