Her zaman ki gibi bir gündü annemle babam genelde kavga ederdi.Yine bir kavga vardı ben sanki orda yokmuşum gibi kavga ederlerdi.Annem babama kızıp dururdu babamda nasıl üste çıkayım diye uğraşıp dururdu.Annem babama evi terk edeceğini söylerdi -her kavgalarındaki gibi- babamda hemen özür dileyip barışırlardı ancak bu kez böyle olmadı babam özür diledikçe annem sinirlenip iyice köpürdü ve annemin hızla evden çıktığını gördüm o an kalbim durdu sanmıştım yanaklarımdan gözyaşları hatta selleri akıyordu.Babam öylesine durdu, dondu, ben hüngür hüngür ağlayarak babamın paçasından çekiştirirken babamda tık yoktu, sadece bakıyordu.Saatler geçiyordu babam öyle durdukça ben ağlayıp isyan ediyordum annemi istiyodum en sonunda bu ana noktayı koyan komşumuz gelmişti sesimizi duymuş olmalıydı. Babam kapıyı açıp beni kucağına alıp beni -sanki ben bi eşyaymışım ödünç almışta komşuya geri veriyormuşçasına- komşumuza uzattı. Akşam komşumuzun kızları benimle oynayıp beni eğlendirmeyi çalışıyorlardı ancak benim boğazımda bi düğüm oluşmuştu ve ağlamaktan uykum gelmişti.Nasıl uyuduğumu bilmeden sabah kendimi komşumuzun koltuğunda uyanık buldum ve dün olanları hatırlayınca annemi, annemin kokusunu özlediğimi anımsadım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zehra
General Fiction" "Anne" kelimesi herkesin hayatında ne kadar yer kaplıyorsa benim hayatımda unuttuğum bi şeydi" İşte Zehra'nın hayatında fırtınalar koparken hayatta onu paçavra gibi fırlatıp duruyor ve daha minicik kalbi bunları kaldıramıyordu.Ancak sanırım Zehra...
