13.09.2004
Yolda önüme bakmadan yürüyordum. Yağmur beni iyice ıslatmışken yapabildiğim tek şey yürümekti. Kaybolmuştum ve üşüyordum. Ağlıyarak evi bulmaya çalışıyordum. Çarptığım şeye bakamak için kafamı kaldırdım benden bi kaç yaş büyük bi çocuktu. O da ıslanmıştı. Bana telaşlı gözlerle baktı ve ağzından kelimeler döküldü.
" İyi misin ufaklık" sesi huzur vericiydi. Ama ben hala korkuyordum. Ya kötü biriyse.
" Ufaklık?" Bana seslenmeye devam ediyoru. Kaybolduğumu söylesem bana yardım eder mi ki?
" Kayboldum" dudağı hafifçe burkuldu. Elini omzuma atıp:
" Merak etme , sana yardımcı olurum" ümitle yüzünde baktım.
" Ailenin telefon numarasını biliyor musun?" Kafamı sağa sola salladım.
" Peki evinin hangi sokakta olduğunu?"
" Bilmiyorum" bütün ümidim bedenimi terk ederken sokağımı düşünmüştüm.
" Bilmiyorum ama sokağımızın sonunda bi park var. Bu parkta çook büyük bi tırmanma alanı var. Duyduğuma göre buralarda sadece bizim parkta varmış o tırmanma yeri." Heyecanla beni dinliyordu. Cümlemin bittiğini anlayınca çantasından bir telefon çıkardı. Bir şeyler yazıp bana çevirdi ekranı.
" Böyle bir şey mi" bu bizim parktı. Ve çocuk orda fotoğraf çekilmişti.
" Evet evet burası" elimi tutup yürümeye başladı.
" Güzel , orayı biliyorum. Seni eve götüreceğim"
