who is worse

the collapse

bölüm bir: the collapse
"İyi olmak bize hiçbir şey kazandırmadı."

Genç kızın savsak adım sesleri boş sokakta yankılanıyordu.

Titrek bacakları kalbindeki ağırlığa daha fazla dayanamayıp istemsizce yere meylettiğinde kollarını kendine siper etti ve kafası yere yapışmadan kendini zapt edebildi. Halbuki ne çok isterdi elleri tutmasın, kafasını yere çarpıp bir hamlede talihsizlikle son nefesini versin; veyahut orta yerine çöktüğü yoldan tek bir araba geçip onu altına alsın. O an son nefesini vermeyi çok isterdi ama bunu kendi kendine sağlayacak gücü bulamıyordu içinde.

Boğazındaki düğüm giderek büyüyordu. Yavaşça bir damla firar etti gözlerinden, devamıysa sıra sıra dökülüvermeye başladı. Boğazından bir hıçkırık kaçtı. Devamındaysa acı bir haykırış.

İşte yine olmuştu, hayatını yoluna koyduğunu sanmış ama cevabını kaderinden okkalı bir tokat yiyerek almıştı. Acı ne büyük bir yangın, diye düşündü, ne kadar ağlarsam ağlayayım sönmüyor. Bir ses, bir bakış, bir nefes yetiyordu onu harlamaya. Hayat ne zordu, bu merdivenler nerede bitiyordu? Sahi, değecek miydi nefes nefese çıktığı onca basamağa?

Bu zamana kadar yaşadığı her hadise toplanıp bir bıçağa dönmüştü sanki, o bıçak da yıllardır elindeydi, terletmişti ellerini. Ellerine baktı, ne olur kesmesen bu sefer umutlarımı? Ne olur biraz da ben nefes alsam? Ne zaman geçecek bu acı?

Titremekten, kasılmaktan isyan eden kaslarını her hissettiğinde yüzünü daha da buruşturuyordu, sanki mümkünmüşçesine. Gözleri yanıyor, boğazı acıyordu. Düşerken yaralanmış avuç içlerine baktı, neyse, dedi. Sanki daha önce hiç düşmemişti, yine kalkardı, öyle değil mi? Bedeninde bir çift göz hissetti ama umursamadı, düşmeye meyilli kalktı ayağa.

Dakikalar öncesinden daha da titrekti adımları. Ayağa kalkmıştı kalkmasına ama biliyordu, bu sefer başaramadığını biliyordu. Arkasını döndü. Yerde boylu boyuna uzanmış ruhundan özür diledi. Başaramadık. Gördün mü yıllarını heba ettiğin iyi olma yalanı seni nasıl tepetaklak yuvarladı aşağı? Gördün mü iyi olmak uğruna vazgeçtiğin her şey nasıl çarptı suratına bir bir?

Gördün mü? İyi olmak bize hiçbir şey kazandırmadı.

Gözyaşlarını sildi. Boğazını temizledi, ne yapacağına karar vermişti. Eve dönüp gidebileceği tek kişiyi aradı. Saçlarından bir karış kesti, fotoğraflarını yaktı, kitaplarını attı. Kimseyle vedalaşmadı yalnız yıllar boyu elleriyle ördüğü hayallerini bir bir yıkarken biraz canı acıdı; fakat sesini çıkarmadı.

Şehirden uzaklaşırken bir daha arkasına bakmadı.