Amira in a man's world...

1

~Amira~
'Tfoe rot op man , je zei volgende week.' Ughhh, daar gaan we weer. Het is letterlijk 4 uur. Ik zet mijn oor op de deur en probeer te horen of het alleen mijn broers zijn of dat er ook andere mannen aanwezig zijn zoals gewoonlijk. Ik kan bijna nooit mijn kamer uit. Altijd is ons huis vol met mannen. En ja een stap uit mijn kamer zetten en mijn broers maken me af. 'Hij zei dat hij al klaar was, wat doet hij daar nog. Altijd hetzelfde met hem.' Hoor ik. Dat was waarschijnlijk Anouar, mijn oudste broer. 'Wat wil je nu dat ik tegen haar ga zeggen.' Huh wacht wie is haar. Ik bedoel ik weet dat mijn broers bepaalde dingen doen met ja kechs enzo, maar ik dacht dat het hen niet boeide.
Ik kijk naar mijn outfit en zie dat ik een korte broek aan heb met mijn hemd. Zal ik gaan? Ik hoorde toch alleen mijn broers. Tja ze hebben pech, schijt, ik ben oud genoeg klaar ze moeten gewoon niet steeds het huis volmaken met jongens en vervolgens mij de schuld geven van uit de kamer komen, belachelijk. Ik doe voorzichtig de deur open en loop zonder geluid rustig de trap af.

'Waarom schreeuw je tegen mij hou je bek man, wat wil je dat ik eraan doe.' Dat was Omar de middelste broer. De strengste ughhh zo irritant en bazig is hij. Hij is 22 en Anouar 24 trouwens.

Net toen ik de deur van de woonkamer open wilde doen gaat hij hard open door Omar. Hij lijkt even te schrikken... raar. Gelijk verander zijn blik naar een woedende Omar, oeff daar gaan we weer. 'Waarom de fuck kom jij hier zo laat naar beneden. Hoevaak moet ik je dat nog zeggen en al helemaal zo gekleed.' Schreeuwt hij. Hij duwt me naar achter zodat ik net uit de woonkamer sta. In mijn ooghoeken zie ik een jongen staan die me aankijkt. Hij knipoogt naar me. Even vergeet ik dat Omar woedend voor me staat. 'Naar je kamer nu' schreeuwt hij. Ik kijk hem met betraande ogen aan. Ik weet niet ik wordt gewoon snel emotioneel vooral als ik boos ben. 'Ey, doe rustig vriend.' Zegt mijn broer Anouar hij duwt Omar aan de kant. 'Rot op man' schreeuwt Omar en duwt hem terug. Ze beginnen te schreeuwen en ruziën over mij. Ik snap er niks van, ik bedoel het is niet dat ze nooit ruzie maken . Juist wel ,maar meestal met de jongens die hier komen. Of ze discussiëren gewoon geloof me dat doen ze 24/7. ' doe niet zo kinderachtig hou op man' roept Mijn andere broer Amir (die 21 jaar is) naar ze terwijl hij mij richting de trap duwt. 'Ga even naar je kamer habiba, oké?' Ik knik en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en sluit de deur van de woonkamer.

Ik loop huilend de trap op en ik ging huilend liggen op het bed van mijn ouders. Mijn moeder Allah yrhamha is overleden toen ik 14 was, ze had kanker 4 jaar geleden. Ik ben nu dus 18. Ik had een hele goede band met mijn moeder. De afgelopen jaren waren heel zwaar. Ik mis haar ontzettend erg. Maarja Allah wou haar. Ik heb haar veel dingen beloofd. Tot op de dag van vandaag probeer ik die beloftes na te komen. Het zijn er veel geloof me, van de kleinste dingen tot aan de grootste. Bijvoorbeeld dat ik geen ruzie moest maken met mijn broers. Vandaar dat ik me altijd inhoud. Ik bedoel ik ben oud genoeg om dingen te beslissen, maar ik denk aan mijn moeder. Ik wil dat ze trots op me kan zijn. Dat ze ziet dat ik het red. Ookal is het zonder haar heel moeilijk.

Mijn vader is er bijna nooit. Ik hou natuurlijk veel van hem maar ik zie hem maar een paar keer in het jaar. Als sinds dat ik klein was. Tenminste tot mijn tiende was hij er wel altijd, maar daarna ging hij steeds vaker weg. Hij heeft blijkbaar werk over de hele wereld. Wat mij heel erg boos maakt. Ik bedoel, is werk nou echt belangrijker dan je kinderen? Maar goed ik heb mama beloofd het te accepteren en hem te respecteren. Ik snap eigenlijk niet hoe mama dat kon doen met 5 kinderen in huis en een man die overal en nergens is.
Mijn 'gezin' voor zover je het dat kunt noemen bestaat uit 5 kinderen. Anouar(24) , Omar (22), Amir(21), Ik, Amira (18) en Safouane (19). Mijn moeder was een echte strijder. Ze heeft ons de beste opvoeding gegeven die er is. Ik ben haar erg dankbaar. Ik ben mijn broers ook dankbaar, ookal kunnen ze irritant zijn enzo, ik bedoel ze hebben me nogal opgevoed vanaf mijn veertiende tot de dag van vandaag. Mijn vader zorgde en zorgt nog steeds voor het geld, maar Anouar had het er wel moeilijk mee. Op zijn achttiende kreeg hij gelijk een grote verantwoordelijkheid. Namelijk een moeder en vader proberen te zijn voor ons allemaal. Ik was dan wel verstandig voor mijn leeftijd, maar nog steeds. Vooral met een vader die er nooit is. Soms voel ik me daar wel schuldig over. Maar ja wat kan ik doen.

Ik hoor dat er iemand klopt op de deur van mijn kamer waar ik dus niet in zit. Dan hoor ik gelijk voetstappen richting de kamer van mijn ouders waar ik op mijn buik op het bed lig. 'Amira' hoor ik Omar rustig zeggen. Ik antwoord niet. Ik ben echt boos. Ik heb me lang ingehouden, maar dit kan niet meer. Ik wil ook een leven, naar buiten gaan, shoppen met vriendinnen. 9 van de tien keer mag ik niet, omdat het volgens mijn broers dan al laat is en het gevaarlijk is. Ik bedoel waar praten we over ik ben 18. 'Ik weet dat ik niet had moeten schreeuwen, maar ik heb het gewoon zo vaak gezegd. Jongens gaan naar je staren en al helemaal op de manier waarop je net naar beneden kwam. Dat kan gewoon niet. Waarom ben je überhaupt zo laat nog wakker.' Ik antwoord niet. Hij komt naast me zitten en draait mijn hoofd om. 'Niet huilen, alsjeblieft Amira, kom op je weet dat dit voor je eigen bestwil is.' Hij aait mijn haar terwijl hij praat. 'Haal je hand weg ik ben geen dier' antwoord ik boos door mijn tranen heen en ik sla zijn hand weg. Hij begint te grinniken. 'Yallah slapen, morgen hebben we het erover, saffi?' Hij geeft mij een kus op mijn voorhoofd en doet mijn deken goed en sluit de deur achter hem. Vol emotie doe ik mijn ogen dicht en probeer ik te slapen.

-1166 woorden-💕

Hey hey, damesss. Ik hoop dat jullie mijn boek leuk vinden. Tips altijd welkom. Laat vooral wat van jullie horen! En deel dit boek aub. EN STEM!Xxx
Wat vinden jullie van deze rare tijd? Let me know!