There are moments in our life seems to be great to be alive and happy. Tuwing pinagmamasdan ko ang mga taong naglalakad sa kalsada na may ngiti sa kanilang mga mata na para bang walang hinaharap sa problema sa kanilang buhay. I wonder how would they handle that feeling from their own self.
Ako'y naglalakad ngayon papunta sa aking pinapasukang eskwelahan. It's an exclusive university pero may binibigay silang scholarship for those students who is smart and can't afford for their tuition fee.
Well, my parents can afford to pay my tuition fee, pero hindi kami mayaman, sadyang may kaya lang kami dahil sa may negosyong itinayo ng mga magulang ko.
I saw my friends waiting me on the gate and when they saw me they quickly wave their hands at my direction. Nang ako'y tatawid na sana kalsada nabigla ako na kamay na humila sa akin pabalik na kung saan ako ay nakatayo kanila. Halos nanlaki ang mga mata ko sa bigla.
"Watch your way lady" tinig ng malamig na boses ng lalake.
Napatingin ako dito dahil hindi ko alam na siya pala ang humila sakin. Nasilaw ako sa araw kaya hindi ko makita ng malinaw ang kanyang mukha.
"Are you okay Cassini?" rinig kong sigaw na tanong ni Karen habang patakbong palapit sa kinaroroonan ko.
Ramdam kong tinanggal ng lalake ang kanyang hawak sakin bago umalis at tumawid papasok sa University.
"Cassini?" tawag sakin ni Karen bago sila umabot sa tabi ko. Sinuri nila ang katawan ko kung may galos ba akong natamo.
"I...m okay" utal kong sabi.
Damn girl! Kanina pa pala ako hindi makahingi sa kinatatayuan ko kaya ako nahihirapan sa pagbanggit ng salita.
"Ano ka ba naman Bryan tignan mo nga ang dinadaanan mo!" sigaw ni Maddy kay Bryan ang nagmamay-ari ng kotseng muntik ng mabangga sakin.
"Pasensiya na talaga Cassini. Ngayon ko lang kasi ginamit ulit ang kotse ko. Are you okay?" alalang sabi nito.
Sasagot sana ako dito ngunit pinutol ni Maddy ang sasabihin ko para dito.
"Putek naman! Sana pinadrive mo na lang sa driver niyo mayaman ka naman. Tignan mo oh, kung walang humila kay Cassini baka nabangga mo na siya" inis na ani ni Maddy. Halos pumula na ang mukha niya sa inis at galit kay Bryan.
"Pabayaan mo na Maddy. Wala namang nangyari sakin. At okay lang Bryan sa susunod mag-ingat ka sa pagda-drive" ani ko rito. I smiled for them to see that im really okay.
"Do you know the man who pulled you Cassini?" tanong ni Karen sakin.
"No. Why?" i answered.
Hindi ko ito nakilala dahil sa silaw ng araw na tumama sa mata ko. Pero kanina habang sinusundan ng aking mga mata ang bawat hakbang nito papasok sa University hindi ko naiwasang makita ang malapad na likod at muscle ng braso nito tilang palagi itong nag g-gym.
" Si Orion yun. Kakatransfer lang nung last year" sabi ni Bryan.
Kumunot ang aking noo sa sabi ni Bryan.
Orion? His name was familiar but i don't know were i heard that before.
"His so handsome!" bungisngis na sabi ni Karen samin.
"Yan ka nanaman Karen eh! Basta gwapo" Maddy said.
"Tara na nga baka malate pa tayo" anyaya ko sa kanila.
"Pasensiya na ulit Cassini. Una na ako sa inyo" paumanhin ulit nito sakin.
"Its okay Bryan. Ingat ka!"
Bumalik sa ito sa kotse niya at naglakad na kami papasok sa University. Bumuntong hininga ako dahil sa nanyari pero may konting kaba parin sa puso ko dahil sa gulat ko kanina. At magpapasalamat ako doon sa lalake or kay Orion na tumulong sakin.
But i don't know him neither his face, so how i suppose to say thank you to him?
