Gözlerimi açtığımda annemin odasındaki doktorları fark ettim. Cama doğru yürüdüm. Îçimdeki korku o an gözyaşlarımın akmasına yetmişti. Elimi cama koyduğum sırada "Kaybediyoruz hocam hastayı!" diyen hemşirenin sesini duyduğumda gözyaşlarım ruhumu esir almıştı. Babam bakamıyordu bile.
Üstünü örttüler. Çığlıklarıma ben bile acıyordum. Bitti her şey. Hayat bu kadar mıydı? Annemi benden alacak kadar mı vicdansızdı? Bana verebileceği şey bu muydu? Ben daha doyamadım ki anneme. Daha doya doya kokusunu içime çekemedim ki. Bu kadar erken gidemezdi, gitmemeliydi.
