Chapter 4

29 1 0
                                    


“It has been 4 years and I still miss you” pumatak ang aking luha kasabay ng malakas na buhos ng ulan.




I skipped my early morning class to visit my mom.




I still remember that day, 4 years ago… still fresh in my mind.





Those were the darkest days of my life that affected me through the years, up to now.






It was a peaceful Friday morning when my Mom drove me to school. I was in 7th grade.







She’s my everything. She cooks for me, tucks me in bed, sings for me, makes me laugh, comforts me, cares for me and loves me unconditionally.



“Go Soleil! Go anak!”





She’s very supportive in every step I take. Mapa singing contest, quiz bee, at kung ano ano pang paligsahan na sinasalihan ko andyan siya lagi.




She’s an angel sent from above that made her as the best mom someone could ever have.





Those were the times when I couldn’t imagine myself growing up without her, and I’ve never thought that one day I’d be losing her.




“See you later my little girl, pakabait ka sa school ha?”




“Mommy, hindi na ako bata. Stop calling me little girl hmm”




“Eh? You’re still my little girl. I’ll cook your favorite chicken adobo later for lunch kaya umuwi ka ng maaga ha?” malambing na ulat niya.



“Mom, I’ll eat lunch with my friends. Remember? Sina Cassie? Yung kinwento ko bago kong mga kaibigan.” and then I rolled my eyes.




“Okay..” malungkot na sagot niya.



“Can I get a hug from my little girl before I go then?” malambing na hiling ni mommy.





Simpleng hiling na hindi ko man lang pinagbigyan.





Hiling na kailanman hindi ko inakalang huling pagkakataon na pala.




“Mom, I’m very late already. I’ll go na. My friends are waiting outside na oh” ulat ko sabay labas ng sasakyan na hindi ko man lang siya tiningnan o pinaunlakan ng halik o yakap.




“Soleil!” narinig ko pa ang munting tinig ni mommy pagkalabas ko pero di ko na  pinansin.




“Hi girls, sorry I’m late si mommy kasi nakipagchikahan pa sakin sa sasakyan kanina ahaha” maarteng bati ko sa mga kaibigan kong naghintay sakin sa tapat ng school.




Makalipas lang ang ilang hakbang ay nagulantang kami nang makarinig ng malakas na banggan ng sasakyan sa labas ng aming paaralan.



Agad akong lumingon at tumakbo para maki usyoso.



I wonder who were involved.



Napatakip ako sa aking bibig at halos di makahinga sa sandaling nakita ng aking mga mata ang sasakyan ni mama na wasak na wasak.





“Kung alam ko lang ma, kung alam ko lang” umalingawngaw sa sementeryo ang aking pag-iyak sa harap ng puntod ng aking yumaong ina.



Into The RealityWhere stories live. Discover now