Spijt komt achteraf

10 - het is zo lang geleden

"Kom Lilou, dan gaan we bij de konijntjes kijken." Zei een jonge vrouw tegen een klein meisje. Het kindje leek sprekend op haar. Haar blonde vlechtjes dansden heen en weer over haar rug toen ze huppelend achter haar moeder aan ging. "Vind je er eentje leuk? Of wil je er liever twee?" Vroeg de moeder aan het meisje.

Ik keek vanaf een afstandje toe hoe de vrouw en het meisje samen naar de konijntjes keken. Hun karretje zat al vol met voer, bodembedekking en snoepjes en er kwam een man aanlopen met een groot konijnenhok op zijn kar. "Komen mijn meisjes er een beetje uit?" In zijn stem hoorde ik iets van gewichtigheid, een lichte overheersing misschien. Het kleine meisje knikte enthousiast en wees drie konijntjes aan.

"Drie?" Vroeg haar moeder. Het meisje knikte. De vrouw keek haar partner even bedenkelijk aan, maar hij stemde in. "Ga maar aan die meneer vragen of hij ze voor je wil inpakken." Zei hij. Hij wees naar mij. Het kleine meisje schuifelde verlegen naar me toe en vroeg zachtjes of ik haar kon helpen.

Ik liep met haar mee naar haar ouders, maar toen ik haar moeder aankeek leek de wereld even te bevriezen. Tien jaar, zoveel tijd was er voorbij gegaan, nu zag ik haar weer terug. Ik zag dezelfde herkenning in haar ogen. We zwegen, niet wetende wat we moesten zeggen. Haar dochtertje begon vrolijk over haar nieuwe konijntjes te vertellen en zei hoe ze ze zou noemen. Ik richtte mijn aandacht op haar en liet haar een konijntje aaien voordat ik hem in het doosje stopte. Ik schreef een formuliertje en gaf het aan haar vader met wat uitleg er bij.

Dolblij huppelde het meisje met haar vader richting de kassa. Haar moeder bleef staan.

"Jeanette." Zei ik zachtjes. "Ethan." Reageerde ze. Ik keek haar aan en zag haar ogen waterig worden. "Het is goed," zei ik haar, "het is je vergeven." Ze knikte. "Dankjewel." Fluisterde ze.

Toen ze wegliep voelde ik een last van mijn schouders vallen. Ze was verder gegaan met haar leven en het ging goed. Ik kon het loslaten, na al die jaren bezorgd te zijn geweest of ik wel de juiste keuze had gemaakt.

Misschien had ik uiteindelijk wel gelukkig met haar kunnen worden, maar daarvoor was het nu te laat. Ik had destijds voor mezelf gekozen en spijt, dat voelde ik pas achteraf.