Ben bir daha birlikte yürüdüğümüz o sokağı tek başıma adımlayamam. Bitmez çünkü bilirim. Hem attığım hiçbir adım da beni sana kavuşturmaz ki... Zaten sen de o sokağın sonundaki ayrılığa varana kadar, aşk diye yalnızlığına ortak etmemiş miydin beni ? Ama sen de haklısın . Benden mutlulukla süslenmiş bir hayat beklemiştin. Bense ancak geçmişimdeki acılarımı bir ayraçla aralayıp sana gelebilmiştim. Ağır ağır, yavaş yavaş seni aşk bilmiştim. Şimdi bu aşkı ayrıılıkla doldurup zamanla beni vurmaya kalkıyorsun. Başarıyorsun! İç kanama geçiriyor tüm benliğim.Halbuki senin tüm fazla bildiklerinde tek eksik bendim. Üstelik ardından bir de ''yok'' olmayı öğrendim. Bu hayatta insanın mutlu olabileceği ne varsa, bir insann bir şeye ne kadar umut etmek istiyorsa,yaşamak için neye gerek duyuyorsa,ben kendimi onlardan eksilttim. Peki; sen olmayanlarınla bile bende aşkken, ben neden senin olmazlarında bile eksiktim? Öyle ya ''Bir ilişkiyi heyecanını kaybetmişse, mutlaka o ilişkiyi paylaşanlardan birisi de kaybetmiştir...'' derlerdi de inanmazdım. Şimdi ; inanmak zorundayım, inanmak için kendimi zorlamalıyım.Hayatta kalmam için yapmalıyım. Çünkü hayatın neresinde kaldığımı unutucağım. Sonra unuttuğun aklıma gelecek, yaşamaya acıdan devam edeceğim.
Anla işte:
''Sen gidersen ,ben biterim'' demiyorum. Ama sen benden gidersen,ben kendimde kalır mıyım? Bilmiyorum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Başka Biriyle...
RomanceHayatı tuttuğun yer ile hayata tutunduğun yerin aynı olmaması demektir biraz da aşk... Hoşça kal ile görüşürüz arasındaki o uzun, bazen de çok kısa süren bir hayata sığdırılmış çift olma çabasıdır. Belki biz olamadık. Belki de hiç bir zaman BİZ olam...
