the lost prince/ დაკარგული პრინცი

პარიზი

(ჯიმინის თალთახედვა)
უკვე ნახევარ სააათზე მეტია ვბოდიალობ, ფეხები ბევრი სიარულისგან მომეკვანძა, ყველგან ვიკითხე ჯონ ჯონგუკი მაგრამ სამწუხაროდ არავინ არ იცოდა ვინ იყო ეს ,,საეჭვო" ტიპი. ტროტუარზე წყნარად ჩემთვის დავდივარ, მაგრამ რაღაც დანგრეულმა შენობამ შემაჩერა.

კარების მაგივრად ხის ფიცრებით იყო დაფარული, მაგრამ მოვახერხე და ცოტათი შევიჭყიტე, ჩემმა ცნობისმოყვარეობამ არ მომცა უფლება, ამ შენობისთვის ზურგის შექცევა ეს იქნებ იმიტომ რომ შიგნიდან, ყველაფერი ნაცნობად გამოიყურებოდა. ხის ფიცრები ჩამოვტე და შიგნით შევედი.

აქაურობა დამწვარი და მოძველებული გამოიყურებოდა, აქვე მოძველებული ჭურჭელი იყო. ასევე საკმაუდ დიდი სივრცე თავისი გრძელ საფეხურიანი კიბეებით და ღმერთმა იცოდა იქ რა იყო ( იქნებ მეც ვიცოდე რაიცი?) შევამჩნიე რომ ზედმეტად ვხმაურობდი ამიტომაც ნელი და ხმადაბალი ნაბიჯებით დავიწყე სიარული თან ყველაფრს ვათვალიერებდი  გარშემო, აქ ყველაფერი ისე ნაცნობად გამოიყურება!? არსაიდან ნაბიჯების ხმა მომესმა და .

(ჯონგუკის თვალთახედვა)
მე და ჰობი აქ დიდი ხანია ვცხოვრობთ, საკმაუდ კომფორტულად ვართ მოწყობილი. ეს ძველი სასახლეა რომელიც ხანძრის დროს განადგურდა, მართლია რაღაც რაცეები გადარჩა და მთლიანად ჩამონგრეული არაა ამიტომაც  შევაფარეთ თავი ,, ჯერ - ჯერობით" მე და ჰობიმ.

ქმედა სართულიდან ხმა მომსმა, ჩვენი ოთახიდან გამოვედი, მაგრამ ხმაური უფრო და უფრო მცირდებოდა, ნაბიჯებს ავუჩქარე და დიდ დარბაზში გავედი იქ კი ვიღაც დაბალი ზომის ბოჭი დამხვდა. - ჰეი შენ ვინ ხარ? აქ რა გესაქმება? - კითხვები მივაყარე ბიჭს, რომელიც ზურგით იდგა მხრებ აჩეჩილი. - მეე... ამ მე ჯონ ჯონგუკს ვეძებ! შემთხვევით ხომ არიცით ვინა ან სადაა? - ჩემი სახელი თქვა და  ბიჭი ნელა შემოტრიალდა, გარეგნობა ანგელოზს მოგაგონებდა. მსხვილი ტუჩები, ქერა ოდნახ ხვეული თმა რომელოც შუბლზე ქონდა ჩამოყრილი,  ცხვირი პატარა და კურნოსა ქონდა, ლამაზი იყო საკმაოდ ჩემს დანახვაზე რატომღაც თავი მორცხვად ჩახარა და გოგოსავით დაინაზა. - ხო და ზუსტ ადგილზე მოსულხართ! - ბიჭმა გაოცებული აწია თავი და მკრთალად გაიღიმა. - მე მითხრეს, რომ შენ შეგიძლია ბილეთებზე დამეხმარო!? - ამ დროს ჩემს თავში იდეამ გაიელვა, პაროზში ზუსტად პარიზში, ის ძალიან გავს ჯიმინს იმ პატარა ბიჭს პაკების ოჯახიდან! მე მას წავიყვან პარიზში და მილიონერი გავხდები! - ალბათ პაროზის მიმართულებით?! - მან ამჟმადა წარბები შეკრა და უფრო გაოცებული შემომხედა. - ახლა მოგიყვები რაშია საქმე! შენი სახელი? - მან მითხრა რომ მას ჯიმინი ერქვა. ეს უდიდესი დამთხვევაა თუ....... არა ეს შეუძლებელია, მე ის უბრალოდ ფულის მოსაგებად მჭირდება, მეტი არაფელი. მას ყველაფერი ავუხსენი, მაგრამ უკმაყოფილო სახით შემომხედა. - რარიი? შენ ძალიან გავხარ იმ ჯიმინს! რაიცი შეიძლება ის იყო? და შენი ნამდვილი ოჯახი იპოვო! - ოჯახის ხსენაზე ცრემლი მოადგა თვალზე და აქვითინდა. - ოღონდ ახლა არ იტირო! - მკერდზე დამადო თავია სლუკუნი დაიწყო. ათი წუთის მერე თავი აიღო და ცრემლები არათითით მოიწმინდა ( რაფერ ტოო?) - მე მშობლები არ მყავს ობოლი ვარ ბავშთა სახლში ვარ გაზრდილი, 9 წლის ასაკში იქ მოვხვდი, სამწუხაროდ ამნეზია დამემართა და არფელი არ მახსოვს სახელის გარდა - მეც გამოკვირდა ბიჭი თუ 9 წლის იყო როგორ თუ არაფელი არ ახსოვდა, მაგრამ ამასაც განმარტება ქონია. ამასობაში ჰობოს აუწევია თავისი ცელულიტიანი საჯდომო და ჩამოთრეულა ( მე გამოხმეს ენა და ხელი ამოს დაწერის გამო).

- თუ შეიძლება ამიხსენით აქ რა ხდება?! - ცხენის სახე უფრო დააუშნოვა და წარბი მალა აწია. მეც ვუთხარი რომ ეს ჯიმინი არის თქო მანაც მიხვდა, რაზე ვუგულისხმე და ხმა არ ამოუღია. - და როდის წავალთ? - პასპორტის და საბუთების გაკეთებას დღეს მოვასწრებთ ამიტომაც მოდი იყოს ხვალ ვუთხარი ჯიმინს და მეორე სართულზე ავედი. - დამელოდე ცოტა არ შეიძლება? - მე უბრალოდ ავიცინე და გზა გავნაგრძე. - აქ დაიძინებ და ხვალ დილას წავალთ!- ჯიმინს მივანიშნე გზა, იქ პატარა დაშლილი საწოლი იყო და რაღაც ჩამონგრეული სარკე და კარადები. მე და ჰობიც ჩენს ოთახებში წავედით და დავიწყეთ მუშაობა პასპორტზე, საბუთებზე და ნებართვაზე. ამუშაოს ღამის ორ საათზე მოვრჩით და დაღლილები, ლოგინში შევცურდით დასასვენებლად, მაგრამ ამაოდ ჯიმონი შემოგვივარა წუწუნით, რომ ვერ იძინება. - რა პრობლემაა? - წყნარად ვუთხარი მან კი გამოღიმა. - შეგიძლია იატაკზე დაიძინო! - ჰობიმ სიცოლი ვერ შეიკავა და ვერ მე მოვახერხე შეკავება, ჯიმონი კო სტოლბაზავით გაჭიმული იდგა და ორივეს ბრაზიანი გვიყურებდა.  - ნანდ დამაწვინე კუკო რა?! - კუკო რაღა? რაის ჯუჯო მოუნდა ამ დაკარგულ ბაღანასა? ლოგინიდა წამოვდექი ჯიმინთან ახლოს მივედი და ხელი შებლზე მოვადე მერე ჩემზე.

ორი წუთი ვუყურე, ისიც დაუნივით მიყურებდა და  ვერ ხდწბოდა რას ვაკეთებდი. - გალუცინაციევი ხომ არ გჭირს? - მა დროს ჯიმინმა ბალიში აიღო და თავში გამომიქნია. - გალუცინაცია კი არა კვატი კიდე!! შენ ვაფშე გააფრინე?- გარანტი მაქ გაფრენის სიმართლე თუ გინდა. -  კარგი მოდი დაწექი ოღონდ ერთი პირობით! - ჯიმინმა თვალები დაცეცა  და ოდნავ გაიღიმა. - არ იწრიალო ბევრი და ფეხების ქნევა არ დაიწყო როცა საჭიროოთახი მოგინდება! - მაზე კატგად გადაიხარხა ორივემ! - იცოდეთ ერთი რა საშინელი გრძნობა! ფეხებს რომ გარტყამენ ........ - ბოლოს აღარ დაცამთავრე უბრალოდ ჩავახველე. - ხო კაი მასე არ ვიზამ და არც ვაკეთებდი! - მტიცე მზე რა მესროლა დაბჩემს ლოგინში შესრიალდა.

გვერდით ნელა მივუწექი ხელბი წელზე უნდა მომეხვია მაგრამ. - არც გამედო! - ეფფფ ეუუფ ასეთი უკარება როდის მერე გახდა? ეშინია რომ რამეს ვუზამ? - ხო კაი დამშვიდდი არ გეკარები! - მაგრამ რა აზრი ქონდა ნახწვარ სათში ჩემზე იყო მოწებებული და თავი ჩარგული ყელში ისე ჩასძინებოდა, მეც ცხვირი მის თმებში ჩავრგე და ძილს მივეცი თავი.

აიი მესამე თავი, შეცდომებისთვის ბოდიშით რა ხვალ დავდებ ახლ თავს💜