Siyensiya Series #1: When The Stars Collide

Prologue

Maybe our fate didn't want us to collide in such a way we could have the happily ever after. Maybe we just met to know and love each other but not last to forever. They say, life's tough but you need to be tougher in order for you to overcome life's greatest challenges. Indeed, that's true up until now I still look at the stars thinking why let us meet? Bakit kailangan mo kami paasahin? Saan ko ba dapat isisi ang lahat? Bakit kailangan ko masaktan ng paulit-ulit?

Looking back, tingin ko worth it naman pala lahat ng sakit na pinagdaanan ko. Yun ang nagbigay lakas sa akin na lumaban pa sa buhay na ito. Laban para sa mga pangarap na ngayo'y nagdala sakin sa tagumpay. Na sa kabila ng pait ng kahapon, may puwang pa rin ang pag-asa para sa akin na bumangon pa.

"It would have been nice to have you here with me, Nolan." ang nasabi ko sa hangin habang nakatingin sa kalawakan ng mga tala sa Northren Lights dito sa Norway. Ang ganda pagmasdan ng Aurora... sakit man ang pinapaalala ng mga bituin sa akin, alam ko rin na ang sakit na ito ay naging inspirasyon ko ito.

"Uy, Doc Pau andito ka lang pala" ani ni Miss Cath isa sa mga Pilipinong nurse na naging kasamahan ko sa hospital kung saan ko pinangunahan ang medical symposium sa isang ospital dito sa Norway.

"Oo, naka-plano ko na sadyain ito dahil ang ganda nga ng kalawakan dito nakakarelax tignan" sabi ko.

"Doc Pau di ka muna nagpalit sana ng damit bago ka pumunta dito hahahaha" puna ni Cath sa suot ko na cream slacks with black coat na nilooban ko ng puting polo na sinamahan ko ng black block heel sandals na di masyadong katangkaran.

"Naisip ko nga palitan kaso late natapos shift ko kung di ko pa pupuntahan ngayon baka di na ako makahanap ng pagkakataon ulit" sabi ko, hindi lang para sa symposium pinunta ko dito naging visiting doctor din ako kaya meron akong shifts na binigay ng hospital. I prefer to do this after symposium para makatulong na rin sa workforce ng hospital besides I offer it for free.

"Ang bait mo talaga Doc Pau libre yung serbisyo mo para sa mga pasyente dito. Kung tutuusin dapat mahal bayad mo Doc! Grabe naman kasi credentials mo top one of the batch sa med school, Magna Cum Laude para sa pre-med mo, tapos top mo pa specialization. Doc ginto na dapat pf mo sa surgery skills mo!" sabi ni Nurse Cath.

"Cath, this is what I really want to do. I have nothing to do with my free time here, might as well be of help to others na lang." sabi ko.

"Dakilang anghel ka talaga dito sa lupa, Doc!" ani niya.

While watching these aurora lights, past memories of him came back to me...How we dreamt of going here, to see the stars, the thing that connected us from the start. Life was happy for us. Everything felt perfect if things didn't happen in the most unexpected times. I sometimes imagine that beyond all these successes what would life be like if we were still together. May puwang pa rin ito sa aking puso...itong puso na di kailanman natutunan na kalimutan siya.

"Bakit mo kakalimutan ang taong minsan nagbigay ng saya para sayo?" sabi ng isipan ko

"Nolan, do you still think of me? Do you still love me?" mga munting salita na inilabas ko sa hangin na kahit imposible sana masagutan ang mga tanong na ito...

Dahil hanggang ngayon, mahal pa rin kita...

"Doc, may sinasabi po kayo?" sabi ni Cath, hindi ko na ata nahalata na napalakas na ang bigkas ko

"Ha? Wala Cath guni guni mo lang yun" sabi ko sabay tingin sa aking relo,

"Cath aalis na pala ako kailangan ko na bumalik sa apartment" paalam ko sakanya

"Sige Doc Pau kitakits na lang po ulit bukas hehe" aniya

Pabalik galing sa apartment doon ko na naibuhos ang mga luha ko. Ang sakit naman kasi eh, because reality struck me na that I was the only one left, that it was just me who made this dream come true. That no matter how much I want to plead the heavens for him to come back to me, it wouldn't happen again. That nothing could come more from this, and it is just me who was stuck from the past but somehow managed to move forward with my broken self even if it was difficult for me.

Sabay ng pagpalis ko sa mga luha ko ay siya rin na pagdating ko sa apartment. Habang kumukuha ng tubig sa kusina, pinag-iisipan ko kung ano susunod pagkatapos nito. The thought of having a closure with Nolan came across my mind. We both need it. I need it.

Upon going to my room with the glass of water with me. I decided to pack my things already. Malapit na rin pag-uwi ko galing dito might as well start now to save myself from the stress of packing things. While fixing my clothes nakita ko ang isang kwintas na bigay ni Nolan sa akin... Nilapit ko ito sa puso ko dahil hanggang ngayon siya pa rin talaga, wala ng iba.

Why can't we control our hearts? On who to love and who to unlove? Why don't we have control of all these things? Why is it so hard to shield yourself from the pain of being broken over and over again...

Dahil sa mga nagbabadyang luha ulit, inalis ko agad ito at patuloy na nag-impake. Pagod na kong umiyak, wala naman kahahantungan ang mga luhang ito. Di naman maibabalik ng mga luha si Nolan sa akin. Patuloy lang akong masasaktan...nakakapagod na.

I was nearly done with my luggages when my phone rang...it was one of the residents in the hospital. Dali-dali kong sinagot ito at kinuha ang susi ng apartment at agad na pumara ng taxi sa disoras ng gabi.

"Hello this is Doctor Echavez speaking..."sabi ko

"Doc, there is a trauma patient needing surgery right now! He had severe trauma in his stomach. The abdominal CT scan shows active internal bleeding. Vitals are kept stable but he already went into cardiac arrest during transportation in the hospital due to shock because of massive blood loss. " aniya

"Ok, prepare the pre-op results as soon as possible, and call Anesthesiology to book an OR for us. Will be right there in five." sabi ko na lamang.

I am Dr. Pauline Margarette Echavez, MD love was cruel to me, but the game of medicine will always be at the palm of my hands.