Voor het te laat is

Proloog

Zo zenuwachtig was Femke nog nooit geweest. Haar hart bonsde zo hard dat ze trilde en haar handen waren klammig. Met een zucht opende ze de kraan en liet het koude water over haar handen lopen. De agente bekeek zichzelf in de spiegel voor haar. Nu of nooit, dacht ze in zichzelf. Ze sloot de kraan, droogde haar handen en liep weer terug naar het bureau. "Floor," zei Femke zacht terwijl ze zich neerzette op de stoel naast haar collega. "Huh?" Floor keek verward op van haar papierwerk. Femke zuchtte nogmaals. Floor fronste. Ze had meteen door dat er iets niet klopte met Femke. "Wat is er?", vroeg ze bezorgd. Femke haalde diep adem en greep Floors hand. Ze was verbaasd hoe zacht haar hand wel niet was en wilde haar hand nooit meer loslaten, figuurlijk gezien was dat ook haar plan. Femke bleef maar gefocust op Floors hand. Met haar vingers maakte ze zachte bewegingen over de rug van haar hand. "Ik-", stamelde Femke. Ze zuchtte weer en keek op, recht in de ogen van Floor. "Ik wil-"

Verder kwam ze niet.

Er was een luide knal.

Trillingen doorheen heel het gebouw.

Dat was alles dat Floor herinnerde toen ze plots wakker werd op de grond van het commissariaat. De tuut in haar oren was hels. Met haar hand ging ze langzaam naar haar hoofd. Wat een stekende pijn had ze daar wel niet. Ze schrok toen haar vingertoppen plots warm vocht voelden. Haar zicht werd steeds duidelijker, haar gehoor steeds beter, de pijn steeds heviger en de lucht steeds meer onverdraagbaar. Op de achtergrond blafte een hond, iemand hoestte hevig en plots werd ook het knapperen van vlammen haar gewaar. "Femke," bracht Floor plots uit. Haar stem was hees. Ze probeerde zichzelf recht te duwen. Het ging eerder moeizaam, maar eens ze recht zat en niet veel verder van haar haar bruinharige partner zag liggen, probeerde ze meteen bij haar te geraken. Floor kroop naar haar heen. "Femke," zei ze vol paniek toen ze eindelijk naast haar zat. Ze lag er zo levenloos bij. Floor checkte meteen haar pols. Een diepe zucht van opluchting verliet haar lichaam wanneer ze Femkes hartslag voelde. Floor streek een haar uit Femkes gezicht achter haar oor. "Please, blijf bij me. Ik heb je nodig." Een zware hoest nam plots de overhand. Het hoesten deed pijn. Op de achtergrond hoorde Floor sirenes. Ze keek rond en hoopte dat ze hier op tijd uit zouden geraken. Dat de brandweer op tijd was. De ambulance op tijd was. Voor het allemaal te laat zou zijn.