Please be mine

2.

Daan pov:

Ik ren op het voetbal veld want ik heb een wedstrijd tegen Chelsea? Denk ik? Jill neemt de corner en ik ren op de bal af, en ik kop de bal in het doel. DOELPUNT! roep ik. De eerste helft is afgelopen en na 15 minuten begint de tweede helft. Na 45 minuten + 2 minuten verlenging, fluit de scheidsrechter af. Ik ren naar Beth en geef haar een knuffel, maar ondertussen fluit de scheids nog steeds. ik negeer dat lekker en we vieren het verder. 15 minuten later gaan we de kleedkamer in, alleen die scheidsrechter loopt achter me aan, en fluit nog steeds op haar fluitje. Ik loop naar Jill toe en vraag of ze de scheidsrechter kan zien, Jill kijkt achterom en vraagt aan me waar ik het over heb. Ik reageert geschokt en zegt snel "niks". Nou even douche en dan kan ik naar huis!"ik hoor die piep nog steeds en ik word gek"Denk ik bij mezelf. ik stap onder de douche, en het word weer zwart, ik open me ogen en ik lig weer in het ziekenhuis, met dezelfde piep maar dan korter zo van piep...........piep...........piep en zo verder. Er staan nu opeens 7 doktoren langs me bed. En eentje staat er echt langs me met 2 ijzeren dingen in zijn hand. WACHT WAT.......
"hallo Daniëlle welkom terug, Je bent in totaal anderhalve minuut weggeweest" zegt de dokter. Wacht ben ik dood geweest? "Wat bedoeld u met weggeweest?" vraag ik. "We hadden het over u nichtje Amé en toen stopte uw hart er mee." Ik ben heel erg geschrokken van wat ik net hoorden. "Waar is Amé?" "Daar willen we het even met u over hebben." "Oké." zeg ik bang. "Andere doktoren hebben de politie gevraagd te zoeken naar u nichtje, alleen hebben niks gevonden weet u zeker dat ze er bij was?" Zei een van de doktoren. "Ja denk ik. Waar is mijn telefoon?" "Hier is uw telefoon." Ik wil mijn telefoon graag hebben want ik weet bijna zeker dat ik een foto heb gemaakt voordat ik ging rijden. Ik pak mijn telefoon aan en ga naar mijn foto's toe. En ja hoor ik zie gelijk de foto staan waar het over ging. "Kijk deze foto, dat ben ik en dat is Amé mijn nichtje." "Ja ik zie het." Zegt de dokter alsof ik gek ben. Ik draai met me ogen de andere kant op. Hoezo kan hij mij niet geloven, het staat toch duidelijk op de foto. Ik denk dat ik zelf maar op avontuur moet om haar te zoeken, en ik begin vannacht. Ik heb een zak lamp in mijn nachtkastje liggen en ik pak dan 1 kruk want 2 lukt niet. Alleen ik heb hier de goede kleren niet voor aan. Uhmm hoe ga ik dit doen. Op het moment dat ik aan het nadenken ben loopt een verpleegster binnen. Ik kijk die verpleegster aan en ik weet precies hoe ik aan kleding kom😏. 'Hallo mevrouw van de Donk, hoe gaat het met u' vraagt de verpleegster. Ja het gaat wel oké alleen ik heb iets onder mijn bed laten vallen en ik kan er niet bij. Net als de verpleegster onder het bed wilt kijken en al op haar knieën zit, rol ik uit mijn bed op de verpleegster. Ik heb haar zo hard geraakt op haar achterhoofd dat ze out is. Ik trek haar kleding uit en doe het bij mezelf aan het is iets te groot maar dat is maar zo. Ik loop zo snel mogelijk met mijn kruk en zaklamp naar buiten.  Ik probeer zo snel mogelijk te gaan. Als ik een stuk weg ben van het ziekenhuis, loop ik rustig verder. Maar nog steeds op een redelijk hard tempo, want ik moet zo snel mogelijk naar Amé toe. Het is echt wel even lopen, mijn lijf doet pijn maar toch loop ik door. Ik heb tranen in mijn ogen van de pijn maar ook over dat ik Amé perse moet vinden. Na 30 minuten kom ik aan bij de spoorweg waar het ongeluk was. Ik loop gelijk naar alle bosjes maar zie haar niet liggen. Er is nog 1 bosje waar ik niet heb gekeken ik doe met mijn kruk de bosjes op zij...