Prologue

1.4K 52 4
                                    

Nicole Antonio

LIVING in world of fantasy is more better than reality. You know why? Because I fantasy, you can create more happy things that you couldn't imagine in reality. Everything is perfect.

So, I prefer living in fantasy and be myself. Mas masaya ako.

Katulad nalang ng pagbabasa. Reading is the way of coping whenever I'm free or want to relax. May something sa mga librong binabasa ko na parang may sarili silang mundo sa imahinasyon ko. Call me delusional but that's what I feel.

By the way, I'm reading a book published under Domereal company. May application ngayon na sikat at iyon ang Domereal.

Domereal is a combination of "Dome" and "real". Hindi ko gets kung bakit ganoon ang name. Ang dome kasi ay iyong malaking ceiling or bubong na pa-curve sa building. Mostly sa mga history buildings na still existing pa ngayon.

Okay, back to the topic.

Alam kong hindi mangyayari sa reality na makita ko ang mga binabasa ko. Pero malay niyo diba? Those things is real pala tulad ng another dimension. Hahaha!

•°
"Why are you doing this, Lics? I thought we're good?" Nicoleen asked him. He stayed quiet for a while.

His eyes is cold like he used to. Hindi niya maintindihan kung bakit bigla siyang nagkaganyan.

"You believe this war ended? No. There's no cease-fire. We just take a break for a while."

"Pero diba ayos na tayo? We're friends and I trusted you." Naiiyak niyang sabi.

Xylics smirked. "That was planned. At bakit ako makikipag-ayos sayo? Your family ruined everything so better stay away from me and never let me see your face again."

He turn his back and started to walk away from her. Nicoleen's hands turn into a fist while looking angrily and tears falling into her eyes. The biggest mistake she did is to give her trust to this guy.

"I hate you, Xylics Guevarra! I really hate you!!" She shouted at him and started crying.
°•

Sinarado ko ang libro na binabasa ko. Gosh! This is so intense na!

Why Xylics did that? Naku, gigil mo na naman ako. Pero may reason naman behind that. Ang kaso hindi katanggap-tanggap ang ginawa niya. Nicoleen trusted him and even treated him as a friend.

So that means, hindi pa talaga siya naka-get over sa away nila. They're still enemies.

Pero kahit nanggigil ako sayo, love parin kita. Hehe! Just kidding.

"Nicole?"

Nabitawan ko na yung book na hawak ko at humiga sa kama ko para magkunwaring tulog. 12:00 am na ng madaling araw pero hindi parin ako natutulog. Hinihintay ko kasi magmessage sina mama at papa kasi pero sa tingin ko tulog na sila. Kaya nagbasa nalang ako.

"Nicole, 'nak?"

Boses yun ni Manang na nag-aalaga sa akin. Anak ang tawag niya sa akin kahit hindi niya ako anak.

Manang opened the door of my room. Nakalimutan ko pala i-lock! Lagot ako nito.

Naramdaman ko na lumapit si Manang sa kama ko kaya nagtulug-tulugan pa ako para hindi niya mahalata na gising pa ako. Duh! Better safe na para hindi ako mapagalitan.

"Wow, mukhang tulog na ang bata. Tingnan ko nga."

"Pffft-HAHAHAHA!"

I laughed because manang tickled me. Akala ko malulusutan ko na!

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Aug 16 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

The World Of DomerealTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon