Bewijzen

Part 19 ~ Misschien

P.o.v. Jake

Ik ren richting de opening in de rots. Misschien is hij er nog! Misschien kan hij vertellen wat er aan de hand is! Misschien wel, misschien niet.

'Hallo!' Roep ik door de grot heen. Alleen krijg ik geen antwoord. Ik probeer het opnieuw en opnieuw krijg ik geen antwoord. Ik loop wat rond en plots valt mijn blik op een lichtbundel vanuit een spleet in de muur. Ik loop erheen, maar hoe dichtbij ik kom hoe zachter de lichtbundel schijnt. Ik zet nog een stap, maar plotseling is het licht weg en sta ikin het donker. Zoekend tast ik om me heen.

Na een tijdje geef ik het op en loop terug naar het perron, waar Isa nog steeds versteend zit. Alleen valt mijn blik niet op Isa, maar op het meisje, dat net nog dood op de grond lag, maar nu recht voor Isa zit. Hoe kan dit?

~

'Dus ze herinnert zich niks meer?'

'Nee...' Isa kijkt met betraande ogen naar de grond.

'Helemaal niets?' Vraag ik hoopvol.

'Ze weet niet een hoe ze heet!' Isa zucht even en kijkt me dan aan. 'Wat gaan we doen?'

'Ze moet terug naar huis.' Ik kijk haar aan. 'Maar hoe?' Isa blijft stil, ik merk dat ze huilt.

'Hé, rustig! Het komt wel goed.' Troost ik haar. Ik sla mijn arm om me heen, maar Isa slaat hem van haar af.

'Wat is er?' Vraag ik verbaasd.

'Ik...ik...' Isa kijkt op en onze ogen ontmoeten elkaar. 'Ik weet gewoon niet wie ik nu moet vertrouwen.' Stil staar ik haar aan. Het blijft een tijdje stil.

'Ik ga even bij haar kijken.' Isa knikt als antwoord en staar dan weer naar de grond. Ik loop de kamer uit en ga naar de kamer ernaast. Voordat ik naar binnen ga, klop ik nog even. Ik krijg geen antwoord, dus ik open de deur maar gewoon. In plaats van dat ik Laura aan tref, is de kamer leeg. Snel loop ik naar het raam, wat open staat.

'FUCK!' Scheld ik, terwijl ik de kamer scan met mijn ogen. Ik hoor voetstappen en snel daarna komt Isa de kamer binnen.

'Wat i- WAAR IS LAURA?!' Roept ze, terwijl ze net als ik deed, de kamer scant.

'Ik...ik... ik heb werkelijk geen idee!'

'Sure!' Isa kijkt me aan met een als-blikken-konden-doden-was-je-nu-dood blik.

'Ik..ik..ik meen het!' Stotter ik.

'Waar is Laura?!' Roep ze nu bozer maar wanhopiger.

'Ik weet het echt niet! Misschien is ze naar huis?' Opper ik.

'Misschien....'

P.o.v. Isa

Ik probeer mijn gedachten naar iets anders om te zetten en niet meer aan Laura te denken. Alleen lukt dat niet helemaal. Er wordt op mijn deur geklopt, gevolgd door mijn naam.

'NEE!' Roep ik boos terug.

'Isa?'

'NEEHEE!' Antwoord ik geïrriteerd. Ik heb nu geen zin in Jake, omdat ik niet weet wat ik van hem moet denken. Hij reageert steeds zo raar en misschien is hij gewoon steeds op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd, maar het is wel toevallig. Zeg maar gerust: heel toevallig. Ik ga iets anders liggen en sluit mijn ogen.

Mijn gedachten worden opnieuw onderbroken door iemand, waarschijnlijk Jake, die op mijn deur klopt. Deze keer geef ik geen antwoord, maar ik hou mijn ogen stijf dicht wanneer ik hoor dat diegene de kamer binnen stapt. De persoon loopt om me heen en staat naast me even stil, vervolgens loopt de persoon de kamer weer uit en open ik mijn ogen.

Wat was dat?

Ik open mijn ogen en kijk om me heen, mijn blik valt op een briefje:

Mis je Laura al? Is dat nodig? Misschien wel, misschien ook niet. X