Mensen die zich voor doen als vrienden maar als je je maar één keer even omdraait zitten ze al achter je rug om te praten. Als je dit elke dag meemaakt zou je denken dat je eraan gewend raakt, misschien, maar het blijft pijn doen. Ook al heb je zogezegd vrienden toch voel je je helemaal alleen. Echte vrienden horen met jou te praten en niet over jou, ze horen je toe te lachen en niet uit te lachen... Maar tegenwoordig vind je zo geen vrienden meer. En dan als je ouders vragen naar school, het enige wat je hen dan kan antwoorden is het was echt zo... Ja zoals altijd en meer zeg je niet. Je ouders hebben het door maar denken dat je zelf wel gaat vertellen wat er is. Maar nee je denkt laat maar, wat maakt het uit. Precies of iemand zit op mijn zielig verhaal te wachten.
