Survive

Chapter 1 - Escape

Mijn adem schokt, ik ren weg. Weg van deze vreselijke plaats.

Ik spring over verschillende boomstammen en bekijk ondertussen de omgeving om mij heen. Ik ben in een bos in een totaal ander land, want deze planten zouden nooit kunnen groeien in mijn land, Nederland. En daar heeft de reis veelte lang voor geduurd, we zijn zelfs in een privé vliegtuig geweest dus het is wel zeker dat ik niet meer thuis ben in mijn eigen land. Maar waar ben ik dan?

Ik ren nu ongeveer al een uur op mijn hardste omdat ik doodsbang ben voor als ze me achterna komen. Hun zouden daar vast wel een vervoermiddel hebben die harder gaat dan mij..

Ik ren naar het noorden, omdat ik niet wil hebben dat ik rondjes ren en maar niet veder wegkom van hun. Ik kan zien waar het noorden is door te kijken naar welke kant de bomen in het bos heen groeien.

Na een tijdje gaat mijn borstkast zo snel op en neer dat ik licht in mijn hoofd word en op de grond val. Ik hoop dat ik vergenoeg weg ben van mijn ontvoerders. Ik zie naast mij een klein stromend beekje. Ik maak mijn handen tot een kommetje en drink uit het beekje.

Ik ga op mijn rug liggen en kijk naar de wolken die voorbij waaien. Alleen er is één ding wat de hele tijd in mijn hoofd rond blijft spoken: Waar ben ik? Ook bijvragen van wat er zou gebeuren als ze mij toch vinden?

Ook vraag ik mij af als mijn moeder mij al mist? Ik denk het niet, want zij is waarschijnlijk zo dronken als maar kan. Sinds mijn vader overleed is ze niet meer de zelfde.

 De enige die mij waarschijnlijk zal missen is Daley. Mensen denken dat wij een relatie hebben wat ik wel kan begrijpen. We zijn namelijk altijd bij elkaar, maar dat komt omdat we elkaar vertrouwen en begrijpen. Ik was depressief toen mijn vader overleed en vooral door het gedrag van mijn moeder, hij was de enige die mij weer aan het lachen kon krijgen. Bij hem vinden zijn ouders hem irritant doordat hij ADHD heeft, na een heel proces is hij uit huis geplaatst omdat hij een heel moeilijk kind zou zijn. Hij was er kapot van, want hij voelde zich verraden daar zijn ouders. Het kwam voor hem over dat niemand meer van hem hield, dus die gedachtes heb ik bij hem af weten te schudden.

Het voelt nog als gisteren dat we samen op een bank gezellig een film aan het kijken waren. Maar het is al meer dan een maand geleden dat ik ben ontvoerd. Ik weet niet precies hoelang het geleden is. Ik heb geen enkel tijdsbesef.

Back in Time

‘Mam, het is al donker. Moet ik echt persee nog naar buiten om dat pakketje van je op te halen?’ ‘Als ik zeg dat je iets moet doen moet het ook nu gebeuren rotkind. Luister eens een keer!’ Schreeuwt mijn moeder terug. Bang knik ik naar haar en ga ik met het pakketje naar buiten. Ik weet de weg naar meneer Kalkstede al helemaal uit mijn hoofd. Ik moet bijna dagelijks erheen van mijn moeder, maar normaal gesproken is het overdag.

Straks staat er opeens om de hoek een man met een hakbel. Ik sla mij zelf voor mijn hoofd. ‘Die dingen gebeuren alleen in films’ probeer ik mezelf gerust te stellen.

Alleen toch heb ik het nare gevoel dat iemand mij achtervolgt. Ik kijk keer op keer bang achteruit wanneer ik weer iets hoor ritselen. Mijn borstkast begint sneller op en neer te gaan. Ik begin steeds sneller te lopen.

‘Ugh er gaat toch niks gebeuren’ zeg ik boos in mezelf. Ik ga het hoekje om. Er staat opeens een gespierde man voor mij met een dikke grijns op zijn gezicht. Ik doe direct bang een stap achteruit waar ik recht in de handen van een andere man loop die in mijn nek hijgt. Ik schreeuw keihard help waardoor de mannen gaan lachen. ‘Meisje, niemand zou jou helpen’.

Ik probeer mij hevig los te schudden terwijl ik keihard schreeuw. Opeens word er een wit doekje voor mijn mond gedrukt. Het enige wat ik veder nog zie is zwart.