The Academy Where The Moon Rises

Hoofdstuk 1- The academy where the moon rises

Hello,

ik hoop dat jullie dit boek leuk gaan vinden. Veel plezier met lezen!!

Ik liep door het bos, ik voelde wind langs me heen gaan. Het voelde verfrissend. Een heerlijke geur van bladeren . Het was donker, ik had geen idee wat ik hier deed. Het leek net alsof ik hier moest zijn. Iets bracht me hier. "AAAHOOUUWW" hoorde ik daar een wolf? Ik liep verder het bos in met het idee dat het vast geen wolf was. Ik bedoel wolven leven toch niet hier in dit bos? Ik hoorde geritsel. Het kwam steeds dichter en dichter bij. Ik begon te trillen. "aaaah" ik begon te schreeuwen er stond daar een wolf. Nou niet een wolf, meerdere. Langzaam zag ik er een in een mens veranderen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Droom ik? Ik kneep mezelf. Het deed pijn, maar ik was nog precies op dezelfde plek. Ik zag de andere ook in mensen veranderen. Het waren er een stuk of vijf. "Hallo Luna, ik wil je niet laten schrikken, maar ik heb een uitnodiging voor je" hij gaf me een envelop aan. Ik maakte het open. The Academy Where The Moon Rises stond er op. Wat moest ik hier mee? "M-meneer wat is dit dan voor academy?" "Luna, voor mensen zoals wij, weerwolven" Maakt hij een grapje? Ik ben toch helemaal geen weerwolf? "E-eh ik ben helemaal geen weerwolf" "Luna, je bent een geboren weerwolf" Hij liet een foto zien van twee mensen. Ik keek ernaar een man en een vrouw. Ik had iets van ze weg. "Dit zijn je ouders, twee echte weerwolven, ze zijn helaas dood gegaan, tijdens een strijd tegen onze vijanden." Ik begreep er helemaal niks meer van. Ik voelde me diep van binnen wel gekwetst. "M-maar Julia dan?" Zo heet mijn moeder toch? "Julia? Die heeft de voogdij over je genomen. Want wij dachten dat het beter zou zijn voor jou en voor ons als je gewoon als een normaal mens zou opgroeien, maar we hebben je nodig" "Nodig? Je kan me niet nodig hebben als ik geen weerwolf ben. "Jij bent dus een hele speciale weerwolf" "Jij veranderd alleen in een weerwolf als je heel erg bang bent, of de situatie heel erg levensbedreigend is, of als je het zelf wil." Ik ging me concentreren. Laat me een weerwolf worden. En toen gebeurde het ongelooflijke: Ik veranderde. Ik stond daar als een weerwolf. Ik veranderde weer terug. Vanaf dat moment ging alles allemaal zo snel. Het was onwerkelijk gewoon. Toen ik de volgende ochtend wakker werd in mijn eigen bed. En naar beneden liep, zag ik mijn moeder zitten. Nou ja, moeder? "Hey Luna, lekker geslapen?" Ik heb misschien net 2 uur geslapen. "Ging wel" Toen zag ik het op tafel liggen de uitnodiging. Ik ging tegenover Julia zitten en pakte een broodje. Het was stil. "Julia? Mag ik naar deze academy?" Ik wilde eigenlijk helemaal niet daar naar toe. Maar mijn hele leven is nep. Julia is niet mijn echte moeder. Ik ben geen normale tiener van 17. Mijn ouders zijn dood. Ze pakte de brief en begon het te lezen. "Luna, ik zal je dan nooit meer zien, je zit daar dan het hele jaar en je mag maar 2x per jaar op bezoek bij mij komen" ik zag een treurige blik in haar ogen. Zal ik het haar vertellen dat ik het weet? Zij verdient de waarheid te weten. Maar aan de andere kant heeft ze nu ook al 17 jaar tegen me gelogen. Ik kan me ouders niet eens meer herinneren zo jammer. "J-julia?" "Ja? Wat is er?" "I-ik weet dat je niet mijn echte moeder bent" ik huilde. "Luna, het spijt me ik had het je willen vertellen, maar ik kon het niet ik dacht dat je bij mij weg zou gaan. En dat wil je nu ook." "ding-dong" de bel ging. Ik liep naar de deur en deed open. Daar stond een jongen. Man eigenlijk. Hij had zwart haar en groene ogen. "Hallo, ik ben Aron, ik geef vechtsport op the adademy where the moon rises" "E-ehm ik ben Luna" we gaven elkaar een hand. "Ik kom je ophalen" Ophalen? Had ik dan al ja gezegd? Hij stond daar nog geduldig voor de deur. "Aron? Ik ga mijn moeder nog even dag zeggen, en mijn tas inpakken" "Is goed, je tas hoef je niet echt in te pakken. Alles heb je daar bijna al, schooluniformen enzovoorts maar neem wel een tandenborstel mee" "oke" schooluniformen? Verschrikkelijk. Ik liep naar boven en pakte mijn tas in. Ik had alles gepakt en nu was het zo ver. Het afscheid met Julia. Ik liep naar binnen. "Wie was dat?" "Een man, Aron van the academy where the moon rises. Hij komt me ophalen" Ik keek naar Julia ze keek geshockt. En toen verdrietig. Het deed pijn. "M-maar Luna, ik wil dat je hier blijft" "Ik kom je echt opzoeken" "oké, ga dan maar" ik liep naar haar toe en gaf haar een knuffel.

"Bedankt Julia" "Kom Luna, dan laat ik je even uit" ik liep achter haar aan naar de deur. Ik keek nog even rond. Hier zou ik nu nog maar 2x per jaar zijn. "Hallo mevrouw, ik ben Aron" "hallo, ik ben Julia"

"Veel plezier Luna, ik ga je missen" "dank je wel mam, ik ga jou ook missen" het voelde nu opeens raar om mam te zeggen terwijl ik het eerst heel normaal vond.

Hier zat ik dan in de auto, het voelde raar. Waar zal ik naar toegaan? Ik voelde de tranen achter mijn ogen branden. Ik zal mijn moeder nooit meer zien, mijn huis, mijn kat. Het zal wel het beste voor me zijn. Het was een ongemakkelijke stilte in de auto. Ik keek naar buiten. Het enige wat ik zag waren bomen, heel veel bomen die naast elkaar in een rij stonden. "Waar ligt de academy precies?" Geen antwoord. Oké, wat doe ik verkeerd? zal hij mij niet gehoord hebben? "Waar ligt de academy precies?" weer geen antwoord. "Hallo??" "Sssttt" Hij stopte met de auto. Wat was er? Moest ik bang zijn? Of irriteerde hij zich gewoon aan mij? "Luna, we moeten opschieten ze zitten achter ons aan!" Wie zijn ze? huh waar had hij het over? "Ze? wie zijn dat?" geen antwoord. "Aron, wie zijn ze?" "De 'slechte' weerwolven. Ze proberen ons te vermoorden, of ze bijten je en dan word je een van hun." Hij praat dus toch "Je praat dus toch?" "Bedankt voor de informatie" We reden super snel. De bomen gingen als flitsen voorbij. "Hoelang moeten we nog?" "Een half uur ongeveer" "Okay, thanks"

Ik zag een groot gebouw aankomen, het zag er oud uit. Zal dit het zijn? "We zijn er bijna het is het gebouw voor je" dus wel. Hij parkeerde de auto en stapte de auto uit. Ik stapte ook de auto uit. Hij deed de kofferbak open en gaf me mijn tas aan. "Dank je" "Loop maar mee" Ik liep achter Aron aan. Hij deed de deur open. WOW. Het is hier geweldig. Ik keek mijn ogen uit. Het zag er gezellig uit. Ik zag er allemaal winkels, kledingwinkels, muziekwinkels, snoepwinkels, supermarkten eigenlijk alles wat je ook in een winkelcentrum vind bijna. "Mooi hier he, maar je raakt hier na een tijdje wel op uit gekeken, dan word het saai en wil je hier weg" Wat Aron zei kon ik me nu haast niet geloven. "We hebben hier ook een zwembad, bowlingbaan, bioscoop, sportschool, tennisbaan, voetbalveld, basketbalveld en nog veel meer!" "Je komt er vanzelf wel achter" Wow het was hier echt te gek! Gewoon een zwembad? Beter kan toch niet? Ik liep achter Aron aan en zag al studenten naar me kijken, het voelde ongemakkelijk, heel ongemakkelijk.

Nou ja. dit was dan het eerste hoofdstuk:)

Laat even een like en een comment achter als je het leuk vond<3