Esil: Ümidimi kesmiştim.
Esil: Annem bana talip aramaya koyuldu.
Esil: E kadın haklıydi tabii,kim kızının evde kalmasıni ister öyle değil mi?
Esil: Ailemle kavga ettim.Mesleği alınca da evden kovuldum.Hâla konuşmuyoruz.
Esil: Borç ettim,ev aldım.Her şey iyi güzel gidiyor.Ama tabii hâla içimde bir aile acısı var.Hallederiz dedim.Ve bir gün sabah uyandım.İşte hayatım o an kabusa döndü.
Esil: Annem öldü.
Esil: O günden sonra psikolojik olarak rahatsızlandım.Sokakta beni gören deli diyordu.Deli hastanesine yatmaktan son anda kurtuldum.İçimde vicdan azabı var.Annemle barışamadan ona sarılamadan gitti kadıncağız.2 yıl da böyle uğraştım.
Esil:Ve bunlar kimin yüzünden biliyor musun? SENİN.
Esil: Eğer sen yanımda olsaydın hiçbiri yaşanmayacaktı.
Esil: Ya tabii ben nerden bileyim değil mi ,Arda Bey beni çoktan unutmuş.Keyfi miss.Çocuğu da olmuş.
Esil: Meğerse masaldaki prenses kuş tüyü yataklarda yatamamış,dokunduğu altın olamamış,kalbi gün yüzü görmemiş.
Esil: Değer veriyor muymuşum,kendin karar ver.Ama merak ettiğim bir şey var.Sen de beni hâla seviyor musun?
