Hayat... Gerçekten çok zor
Kendimden bahsedeyim adım beste 20 yaşındayım ailem yok annem ve babamı, babamın kirli işlerinden dolayı kaybettim birtek ben hayattayım, hayat zor derken maddi olarak değil çünkü ailemin 3 şirketi vardı ve şuan hepsinin başında ben varım bir de manevi kardeşlerim var. koca yalı da tek yaşamak istemediğim için onlarla oturuyorum 2 ' si de kız olduğu için sorun yok, selin benden bir yaş küçük 19 yaşında anne ve babası ile konuşmuyor çünkü gerçekten çok kötü insalar, esila da 18 yaşında anne ve babasını hiç tanımıyor çünkü yurtta büyüdü öyle işte hepimizin hayatı çok zor. Onlar okuyor ben çalışıyorum.
Şuan napiyor muyum şirkette yaşadıklarımı düşünüyordum ki sekreterimin seslenmesi ile daldığım yerden kalktım yine toplantım varmış keşke babam ve annem yaşıyor olsaydı çünkü hayat onlarsız gerçekten zor
Toplantıdan çıktıktan sonra selin ve esila 'yı da aldıktan sonra öğle yemeği yemeğe gittik.
Selin "kızlar arkamız da ki çocuklar buraya bakıyor" demesiyle esila ile aynı anda kafamızı arkaya çevirdik gerçekten de buraya bakıyorlardı. Bizim onlara tip tip baktığımız gibi onlar da bize bakıyordu. Hemenn önümüze dönüp kızlarla sohbet edip yemeği bitirdikden sonra kızlarla ayağa kalkıp tam çıkıcakken çocuklardan biri yanımıza gelip selin ile tanışmak istediğini söyleyince durduk selin bize bir bakış attı tabi esila ile ben hemen kaşlarımızı kaldırıp hayır dedik çünkü tanımadığımız çocuklar ne oldukları bile belli değil serseri zengin züppeler, selin de çocuğu reddettikten sonra magazincilerle karşılaşmadan arabaya binip eve gittik bugün hepimiz de yorgun olduğumuz için eve gidince hemen uykuya daldık ama adım gibi eminim selin ve esila bugün ki çocukları düşünüyorlardır tabi ben de düşünüyorum da neyse.
