Seviyorum Lan Seni!

1.bölüm Korkularımı Yenme Vakti

Şuan yoldayım ve beni neler beklediğini görmeye İstanbul'a annemin yanına gidiyorum.

Ama umarım çok zor olmaz çünkü ailemi arkadaşlarımı yakınlarımız görmeyeli 4 yıl oldu ve ben ne yapacağımı bilmiyorum.

En iyisi ben ilk kendimi ve hayat hikayemi anlatayım.

Ben Selin seçkin. 18 yaşındayım ve Şuan Ankara'dan İstanbul'a gidiyorum. Babam ben 2 yaşındayken vefat etti. Bundan tam 4 yıl öncede Akciğer kanseriydim bu yüzden Ankara'ya amcam ve dedemin yanına gittim ve 4 yıl hiç İstanbul'a gelmedim. Tek 3 yıl önce annem yanıma geldi ama durumum iyice kötüye gittiği zayıflayıp çöktüğüm için annemin bir daha yanıma gelmemesini istedim. Şu 3 yıldır kanseri atlattım ama korkuyordum. İstanbul'a dönmeye hala korkuyorum ama gitmem lazım. Anlamıştım çünkü artık korkularımı yenme vakti gelmişti. Aslında İstanbul'dan gitme sebebim çok karmaşıktır. O olay yüzünden yıllarca sevdiklerimden ayrı bir hayata mahkum edilmiştim. Ama şimdi ait olduğum yere dönme vakti. Şuan saat 05:30 ve 08:00 gibi İstanbul'da olacaktım. Annemin arkadaşım özge'nin,özge'nin ailesinin yanında olacaktım. Cidden çok heyecanlıydım.

Direksiyonu daha fazla sıktım. Gaza bastım. Hemen eve gitmek istiyordum. Acaba beni karşılarında görünce ne yapacaklardı. Özge'nin tepkisini tahmin edebilirim. Çünkü her zaman buraya agel diyip durur.

2 buçuk saat sonra İstanbul;

Şuan evimin önünde öylece etrafıma bakıyorum gerçekten buraları özlemişim. Saçma gelecek ama çocukken her zaman tekme atıp devirmeye çalıştığımız çöp tenekesini bile özlemişim. Cidden insan en ufak şeyi bile değerini kaybedince anlıyor.

Gözlerim dolmaya başlamıştı. Daha çocukken buraları hangi cesaretle terk edip gittim lan ben. Keşke hiç gitmeseydim ama bu benim kaderimdi ve yaşadım.

4 yıl önce İstanbul ;

Ayağımdaki ayakkabıyı yere sürtmekten bile sıkılmıştım. Anlamıyorum neden bu kadar annemle doktorun konuşması uzun sürdü. Allah Allah insan bir laf söyleyecek. Doktorların nesi varki  anlamıyorum. Kesin doktorlar kafadan üşütük. Tabi onlara lafım yok şahsen ben o kadar ameliyata girip insanların içini görsem bende kafadan üşütürüm. Neyse annem birazdan gelir bende eve gidip özgeyle gezeriz. Annem benim üstüme çok düşer. Hayırsız bir ablam var ama o da annemle küs ve beni hiç sevmez. Ay inşallah kötü bir şey yoktur. Yoksa annem beni bir daha evden dışarı göndermez. Ayy ayyy.

Birden kapı açıldı. İçeriden cenaze kaldırmış gibi suratla annem çıktı. Hemen annem mutlu olsun diye güldüm.

"Anne valla oturmaktan canım sıkıldı hadi eve gidelim."

"önce bir yere gidicez selin"

"Nereye gidicez anne"

"Sana telefon almaya gidicez"

Annemin dediğiyle afalladım. Ne dedi o telefonu dedi hani ben daha küçüktüm. Annemde anladı sonunda benim büyüdüğümü.

"Valla de"

Annem göz devirip

"Valla selin valla"

"Seni telefon işine iten sebep  nedir anne?"

"Selin istersen kararımdan vazgeçeyim"

"Tamam tamam hadi gidelim anne"

===============================

Şuan evdeyim ve yatakta oturuyorum. Annem iki gün önce bana telefon almıştı. Ama herkes bana acır gibi ve dolu gözlerle bakıyordu. Annem İşe gitmişti. Bu arda annem aşçı. Ben annemin ve herkesin benim üzerime titremesinin hastaneye bir bağlantısı olduğunu biliyordum. Çünkü herşey annemin doktorun odasına girip çıkmasıyla başlamıştı. Yataktan kalkıp annemin odasına gittim. Hastane sonuçları vardı. Ama neredeydi? Hemen giysi dolabını açtım. Kıyafetlerin altına baktım hiçbirşey yoktu. Öbür dolabı açtım. Burada da hiç birşey bulamadım. Yatağın yanındaki komidine bir bakış attım. Komidine doğru gidip çekmeceler açmaya başladım. En alttaki çekmecedeki dosyayı elime aldım. Kalbim çok hızlı atmaya başlamıştı. Dosyayı yavaşça açtım. İçindeki kağıtta kocaman harflerle TEST SONUÇLARI yazıyordu. Hemen okumaya başladım. Okumayı bitirdiğimde donakaldım. Ne yani ben akciğer kanseri miyim? Birden kapı çalındı merdivenlerden inip kapıyı açtım.Gelen özge'ydi.