Yoongi söze başlamadan önce masanın üzerindeki fotoğraflara bakındı. En sonunda bir tanesini gözüne kestirip elini uzattı. "Yirmi iki temmuz iki bin yirmi beşte oldu her şey."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Annen, Taehyung amcan ve Jisoo teyzenle her yaz olduğu gibi gezecektik. Mekan olarakta şehrin az uzağındaki bir doğa parkını seçmiştik.
Normalde bende gidecektim. Fakat son anda patron başıma iş çıkarmış, seninle birlikte evde kalmıştım. Annende Taehyung ile birlikte gitmişti. Her şey yolundaydı, gezideyken bizi görüntülü aramışlar görüşmüştük bile.
Ne olduysa dönüş yolunda oldu. Parka giden yol fazla iyi değildi, özelliklede akşam vakti. Annenlerde o yolun kurbanı oldular. Dikkatli bir şekilde giderken sert bir virajda önlerine ani çıkan arabaya çarpıp uçurumdan yuvarlandılar.
O zamanlar daha yaşına bile girmemiştin. İlte bu fotoğraf," dedi elindeki fotoğrafı göstererek, "annenin hayattayken son çektiği fotoğraf. Ona çektiğim son fotoğrafta diyebiliriz.
Liseden o güne annenle tanışalı yedi sene oldu ve şu an ondan kalan elimde bu fotoğraflar ve senden başka hiçbir şey yok. İşte öyle."
Taehyung ciddi bir şekilde dinlediği şeyden sonra kafasını salladı. Yoongi elindeki fotoğrafı masaya bırakarak ayağı kalktı. "Neyse, işime geçeyim ben."
Taehyung bir şey söylemeden kafasını onaylarcasına salladı yine. Odaya derin sessizlik hakim olurken Min Yoongi yorgun adımlarla salona ilerledi. Televizyonun yanına koyduğu Jennie ile olan resimlerini eline alarak gülümsedi.
Yaşadığımız her dakika boyunca birbirimizi sevdik.
